Κυριακή 27 Ἰανουαρίου 2013 - Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 3

Κυριακή 27 Ἰανουαρίου 2013

Ἁγίου Ἰωάννου Χρυσοστόμου

(Ἑβρ. ζ΄ 26-28, η΄1-2)

«τοιοῦτος ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεύς,

ὅσιος, ἄκακος...ἑαυτόν ἀνενέγκας»

Μέ τήν ἀνακομιδή τῶν λειψάνων τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, πού σήμερα ἑορτάζουμε, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, διαβάστηκε στήν Ἐκκλησία τμῆμα τῆς πρός Ἑβραίους ἐπιστολῆς τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, στό ὁποῖο γίνεται λόγος γιά τήν Ἀρχιερωσύνη τοῦ Χριστοῦ. Ἔτσι, μᾶς δίνεται σήμερα ἡ δυνατότητα νά δοῦμε μερικές πλευρές τῆς μαρτυρικῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ καί τῶν φορέων της.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐπιγραμματικά λέγει, ὅτι «τοιοῦτος γάρ ἡμῖν ἔπρεπεν Ἀρχιερεύς, ὅσιος, ἄκακος, ἀμίαντος κεχωρισμένος ἀπό τῶν ἁμαρτωλῶν...». Ὅλοι αὐτοί οἱ χαρακτηρισμοί ἀναφέρονται στήν ἀνθρωπότητα τοῦ Χριστοῦ. Ὁ Ἀρχιερεύς Χριστός δέν θυσίασε ἄλλο σφάγιο ὑπέρ τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ λαοῦ, ἀλλά προσέφερε τόν Ἴδιο τόν Ἑαυτό Του. «Ἑαυτόν ἀνενέγκας». Γι’αὐτό ὁ Χριστός εἶναι συγχρόνως ὁ θύτης καί τό θῦμα, ὁ Ποιμήν καί τό Πρόβατο. Αὐτό λέγεται σαφῶς στήν Ἁγία Γραφή καί τά ἱερά συγγράμματα τῶν θεοφόρων Πατέρων. Κατά τόν Ἅγιο Ἐπιφάνιο «αὐτός ἱερατεῖον, αὐτός θῦμα, αὐτός ἱερεύς, αὐτός θυσιαστήριον, αὐτός Θεός, αὐτός ἄνθρωπος, αὐτός πρόβατον, αὐτός ἀρνίον, τά πάντα ἐν πᾶσιν ὑπέρ ἡμῶν γενόμενος». Καί κατά τόν Ἅγιο Γρηγόριο τόν Θεολόγο ὁ Χριστός λέγεται «πρόβατον μέν ὡς σφάγιον», «ἀρχιερεύς δέ ὡς προσαγωγεύς» τῆς ἀνθρωπότητος πρός τόν Πατέρα. Ἡ θυσία τοῦ Χριστοῦ δέν ἔγινε γιά τήν ἐξιλέωση τῆς θείας δικαιοσύνης, διότι ὁ Θεός, ὡς ἀπαθής, δέν προσβάλλεται ποτέ. Μέ τήν θυσία τοῦ Χριστοῦ δέν ἱκανοποιεῖται ὁ Θεός, ἀλλά θεραπεύονται τά δικά μας πάθη, ἐπανερχόμαστε ἐμεῖς στόν Πατέρα μας καί ἀπολαμβάνουμε τό φῶς, τήν ζωή καί τήν υἱοθεσία. Οἱ ἄσωτοι υἱοί ἐπιστρέφουν στήν πατρική οἰκία. Τό δεύτερο σημεῖο εἶναι ὅτι ἡ θυσία τοῦ Ἀρχιερέως Χριστοῦ δέν ἐξαντλεῖται μόνον στήν σταυρική θυσία ἐπάνω στόν Γολγοθᾶ, ἀλλά ἐπεκτείνεται σέ ὅλη τήν ζωή Του. Ἀπό τήν Γέννησή Του μέχρι τό Σταυρό, ὁ Κύριος διαρκῶς θυσιάζεται, βιώνει τόν Σταυρό. Καί μετά ἀπό τήν Ἀνάσταση οἱ μαθητές Τόν ἀναγνωρίζουν ἀπό τίς πληγές τοῦ Σταυροῦ πού φέρει ἐπάνω στό σῶμά Του. Ἔτσι, ὁ Χριστός εἶναι ὁ πραγματικός Ποιμήν, γιατί σώζει τά πρόβατα προσφέροντας ὡς τροφή τόν Ἴδιο τόν Ἑαυτό Του.

Ὅλοι οἱ ἅγιοι Πατέρες, διά μέσου τῶν αἰώνων, εἶναι φορεῖς τῆς μαρτυρικῆς Ἱερωσύνης τοῦ Χριστοῦ. Θυσιάζονται συνεχῶς, προσφέρουν τόν ἑαυτό τους γιά νά βοηθήσουν τό ποίμνιό τους. Κατά τό πρότυπο τοῦ Χριστοῦ θυσιάζονται καθημερινῶς ὑπέρ τῶν προβάτων καί ἔπειτα σταυρώνονται ἀπό τά ἴδια τά πρόβατα. Ἡ Ἱερωσύνη δέν εἶναι ἀπόλαυση καί ἄνεση, ἀλλά εἶναι στήν κυριολεξία σταυρός καί μάλιστα ὀδυνηρός σταυρός. Οἱ Ἱερεῖς δέν εἶναι κοσμικοί ἄρχοντες, ἀλλά ποιμένες μέ θυσιαστικό ἦθος, πού κάνουν τά πάντα γιά νά σώσουν τά πρόβατα. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος γράφει ὅτι ὁ Ἱερεύς εἶναι ποιμήν, κυβερνήτης, ἰατρός, διδάσκαλος, πού ἀποβλέπει στήν θεραπεία τοῦ ἀνθρώπου. Αὐτό εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν ἔργο τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Ἱερέων. Καί αὐτή ἡ θεραπεία ἀπαιτεῖ ὁλοκληρωτική προσφορά. Γι’αὐτό, ὅταν γίνεται κάποιος Ποιμένας γιά νά ποιμάνει λογικό Ποίμνιο, ἀναλαμβάνει ἕνα Σταυρό, τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, καί ἔτσι ἐκφράζει τήν πραγματική του ἀγάπη πρός τόν Χριστό. Ὁ Χριστός ρώτησε τόν Ἀπόστολο Πέτρο ἄν τόν ἀγαπᾶ. Καί στήν καταφατική του ἀπάντηση τόν προτρέπει: «Ποίμαινε τά πρόβατά μου».

Ὁ Ἱερεύς πρέπει νά ἔχει φθάσει στόν φωτισμό τοῦ νοῦ γιά νά μπορεῖ νά γνωρίζει κάθε φορά τί πρέπει νά κάνει, τί πρέπει νά λέγει καί πῶς πρέπει νά ἐνεργεῖ. Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἀγάπησε τό Ποίμνιο, θυσιάστηκε γι’αὐτό, θεράπευσε μέ τόν λόγο του καί τήν ζωή του πολλές πληγές καί τελικά ἐκοιμήθη στήν ἐξορία. Ἐξακολουθεῖ, καί σήμερα ἀκόμη, νά ποιμαίνει τόν λαό τοῦ Θεοῦ μέ τήν διδασκαλία του, μέ τήν θεία Λειτουργία καί μέ τά ἅγια λείψανά του, πού εὐωδιάζουν, ἐπιτελοῦν θαύματα.

Οἱ σκέψεις αὐτές ἔγιναν ἀφ’ἑνός μέν γιά νά τιμήσουμε τὀν ἅγιο Πατέρα πού σήμερα ἑορτάζει καί ὅλους τούς ἁγίους Πατέρες διά μέσου τῶν αἰώνων καί ἀφ’ἑτέρου γιά νά ξέρουμε τό τί πρέπει νά ζητᾶμε ἀπό τούς Ἱερεῖς. Γιατί, ὅπως ἔχει παρατηρηθεῖ πολύ σωστά, οἱ ἄνθρωποι σήμερα ζητοῦν ἀπό τούς Ἱερεῖς αὐτά πού ἔπρεπε νά ζητοῦν ἀπό διάφορους ἄλλους ὀργανισμούς καί τό Κράτος καί ἀκόμη ζητοῦν ἀπό τό Κράτος καί ἄλλους ὀργανισμούς αὐτά πού ἔπρεπε νά ζητοῦν ἀπό τούς Ἱερεῖς. Δηλ. ἀπό τήν Ἐκκλησία, ζητοῦν μιά κοινωνική πρόνοια μόνο, τήν ὁποία ἡ Ἐκκλησία πιστά ὑπηρετεῖ καί μέ ἀγάπη θερμή προσφέρει, ἀλλά τήν σωτηρία τους τήν ἐξαρτοῦν ἀπό ἄλλες ἰδεολογίες. Αὐτό εἶναι λάθος. Γι’αὐτό πρέπει νά θεωροῦμε τήν Ἐκκλησία, ὡς τόν μόνο χῶρο, πού ἐξασφαλίζει τήν σωτηρία. ΑΜΗΝ!

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου