Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013 - Κυριακή ΙΖ΄ Ἐπιστολῶν

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀριθμός 6 

Κυριακή ΙΖ΄ Ἐπιστολῶν 

17 Φεβρουαρίου 2013 

(Β΄Κορ. στ΄ 16 – ζ΄ 1) 

«ὑμεῖς ἐστε ναός Θεοῦ ζῶντος» 

Τό σῶμά μας, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὅπως καί τό σῶμα τῶν ἄλλων ἀνθρώπων, εἶναι ναός καί κατοικία τοῦ Θεοῦ! Αὐτό μᾶς βεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος καί μᾶς ὑπενθυμίζει τήν σχετική ὑπόσχεσι τοῦ Θεοῦ: «ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς». Ἐφ ὅσον τό σῶμά μας εἶναι ναός τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὀφείλουμε νά τό ἀντιμετωπίζουμε μέ ἀπόλυτο σεβασμό. 

Μέ πόσο σεβασμό καί ἱερό δέος ἀντιμετωπίζουμε τό ναό τοῦ Θεοῦ! Ἕνα μεγαλοπρεπῆ ναό, ἀλλά καί ἕνα ταπεινό καί φτωχό ἐξωκκλήσι. Ἕναν ἀκέραιο, ἀλλά καί ἕναν μισογκρεμισμένο καί ἐρειπωμένο ναό...Μέ τόν ἴδιο σεβασμό πρέπει νά στεκώμεθα μπροστά στό ὑγιές, ἀκέραιο καί ὄμορφο, ἀλλά καί στό ἀσθενικό, ἀνάπηρο κάι δύσμορφο σῶμα. Στίς περιπτώσεις ἰδίως πού ἡ φυσική φθορά καί ὁ πόνος ἔχουν ἐρειπώσει τό ναό τοῦ Θεοῦ, ἄς μή τό λησμονοῦμε, καί τότε ἀκόμη βρισκόμαστε μπροστά σέ ναούς, στούς ὁποίους ὀφείλουμε κάθε σεβασμό...Τό σῶμα, πού εἶναι καχεκτικό καί δύσμορφο, τό σῶμα πού ὑποφέρει ἀπό τήν ἀρρώστια, τό σῶμα αὐτό εἶναι ἕνας ραγισμένος ναός τοῦ Θεοῦ, πρός τόν ὁποῖο ὀφείλουμε τόν ἀπεριόριστο σεβασμό μας! Οἱ γέροντες γονεῖς μας, πού πάσχουν ἀπό χρόνιες παθήσεις, οἱ ἀσθενεῖς, οἱ κατάκοιτοι τῶν νοσοκομείων καί τῶν άσύλων, εἶναι καί αὐτοί ναοί τοῦ Θεοῦ, τούς ὁποίους πρέπει νά σεβώμεθα καί νά ἐξυπηρετοῦμε. 

Εἶναι ἰδιαίτερη τιμή νά ἐξυπηρετεῖ κανείς τό ναό τοῦ Θεοῦ. Νά φροντίζει γιά τήν ἀνέγερσι καί τόν ἐξωραϊσμό, τήν καθαριότητα καί τήν «εὐπρέπεια» τοῦ Οἴκου τοῦ Θεοῦ, ἀλλά καί τήν ἀναστήλωσί του ἀκόμη, ὅταν χρειάζεται, ὥστε τόν ἐρειπωμένο ναό νά τόν ἀποδίδει καί πάλι στήν λατρεία τοῦ Θεοῦ! Ἡ Ἐκκλησία τιμᾶ ἰδιαίτερα αὐτούς πού διακονοῦν τό Ναό: «Ἁγίασον, Κύριε, τούς ἀγαπῶντας τήν εὐπρέπειαν τοῦ Οἴκου σου», εὔχεται. 

Ὅταν ἀσχολούμεθα μέ τή διατροφή, τή συντήρησι, τήν ἀγωγή ἤ τή θεραπεία καί νοσηλεία τοῦ σώματος, διακονοῦμε τό ναό τοῦ Θεοῦ. 

Ἡ μητέρα καί ὁ πατέρας πού φροντίζουν γιά τή διατροφή καί τή συντήρησι τῶν παιδιῶν τους, διακονοῦν τούς ἔμψυχους αὐτούς ναούς τοῦ Θεοῦ. Ἡ σκέψις αὐτή μπορεῖ νά μεταμορφώσει τόν καθημερινό ἀγώνα καί τή φροντίδα τῶν γονέων γιά τά παιδιά τους καί τήν ὁποιανδήποτε προσφορά πρός αὐτά νά τήν κάνει πιό πρόθυμη, πιό ἤρεμη, πιό προσεκτική. 

Ὁ γιατρός καί ἡ ἀδελφή νοσοκόμος, πού μοχθοῦν γιά τή θεραπεία καί τή νοσηλεία τῶν ἀσθενῶν, ἀναστηλώνουν ἐρειπωμένους ναούς τοῦ Θεοῦ. Κάθε μέλος καί ὄργανο τοῦ ἀνθρωπίνου σώματος εἶναι καί μιά ψηφίδα τοῦ ἔμψυχου ναοῦ τοῦ Θεοῦ, πού ἀξίζει ὅλο τους τό σεβασμό καί τήν προσοχή. 

Ὁ ναός τοῦ Θεοῦ εἶναι Ἅγιος, ἀφιερωμένος στή δόξα καί τήν λατρεία τοῦ Δημιουργοῦ μας. Γι’αὐτό καί τόν διατηροῦμε καθαρό καί ἀμόλυντο ἀπό κάθε ρυπαρότητα. 

Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τό σῶμά μας. Λέει ὁ Ἀπόστολος: «Ἄς καθαρίσωμε τούς ἑαυτούς μας ἀπό κάθε τι πού μολύνει τό σῶμα καί τό πνεῦμά μας, καί ἄς ἐπιδιώκωμε τόν ἁγιασμό μας». Ὁ ἁγιασμός, ἡ ἀποφυγή δηλαδή κάθε ἁμαρτίας, μεταβάλλει τό σῶμα σέ ναό, σέ ὄργανο δοξολογίας τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι, κάθε βῆμα μας γιά τήν κατάκτησι τῆς ἁγιότητος εἶναι καί ἕνα «ὡσαννά» μπροστά στό θρόνο τοῦ Θεοῦ. Κάθε σταγόνα ἱδρῶτος πού χύνουμε γιά τήν ὑπερνίκησι τοῦ παλαιοῦ ἀνθρώπου «σύν τοῖς παθήμασι καί ταῖς ἐπιθυμίαις» του, εἶναι καί ἕνα «ἀλληλούϊα» στόν ἀναστημένο Κύριο, πού νίκησε τό θάνατο. 

Γιά τό ἀνθρώπινο σῶμα ὁ Χριστιανισμός συνιστᾶ σεβασμό, ἐξυπηρέτησι καί ἁγιασμό. Τά τρία αὐτά στοιχεῖα συνθέτουν τήν πιό γνήσια στάσι μπροστά στό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου. Καί ὅσοι τηροῦν τή στάσι αὐτή μέσα στή ζωή εἶναι μιά ἐλπίδα γιά τή σημερινή ἀνθρωπότητα. Ἐλπίδα νά σταματήση τό κατακύλισμα τῆς περιφρονήσεως καί ἐκμεταλλεύσεως τοῦ ἀνθρώπινου σώματος καί ἀφετηρία γιά μιά νέα ἐποχή, ὅπου τό σῶμα τοῦ ἀνθρώπου θά ἔχει τή σωστή του θέσι ἀνάμεσα στίς ἄλλες ἠθικές καί πολιτιστικές ἀξίες.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου