Ἀπολυτίκιον Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἦχος α' Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
ΙΕΡΟΣ ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΛΛΙΜΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Πέμπτη 21 Δεκεμβρίου 2017

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ἀ­ριθμ. Πρωτ. 2503
Ἀ­ριθμ. Δι­εκπ. 1553

ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 
ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ
ΑΡ. 31
Πρός
Τόν Ἱ­ε­ρόν Κλῆ­ρον
καί τόν εὐ­σε­βῆ λα­όν
τῆς κα­θ’ ἡ­μᾶς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ως

« ἰ­δού γάρ εὐ­αγ­γε­λί­ζο­μαι ὑ­μῖν χα­ράν με­γά­λην, 
ἥ­τις ἔ­σται παν­τί τῷ λα­ῷ, ὅ­τι ἐ­τέ­χθη ὑ­μῖν σή­με­ρον σω­τήρ,
ὅς ἐ­στι Χρι­στός Κύ­ριος » (Λου­κᾶ β΄, 10-11)

Χρι­στια­νοί μου! 

Σή­με­ρα ἕ­νας ἄλ­λος δρό­μος ἀ­νοί­γε­ται ἐ­νώ­πιόν μας, ἕ­νας ἄλ­λος δρό­μος, ὄ­χι ἀν­θρώ­πι­νος, ὄ­χι δρό­μος φι­λο­σο­φί­ας. Σή­με­ρα ἀ­νοί­γε­ται ἡ ὁ­δός, ἡ ζω­ή καί ἡ ἀ­λή­θεια. Ἕ­ως ἐ­κεῖ πού μπο­ρεῖ νά φθά­σει ὁ ἄν­θρω­πος μέ τήν λο­γι­κή καί τό μό­χθο τῆς ψυ­χῆς του, ἔ­φθα­σαν οἱ ἀρ­χαῖ­οι σο­φοί. Σή­με­ρα ὁ­μι­λεῖ ἕ­να ἄλ­λο πνεῦ­μα, ὑ­πε­ρού­σιο, ὄ­χι ἀν­θρώ­πι­νο πνεῦ­μα, ἀλ­λά πνεῦ­μα Θε­οῦ.

Ἡ χαρ­μό­συ­νη βε­βαί­ω­ση, ὁ εὐ­αγ­γε­λι­σμός, πού προ­σφέ­ρε­ται ἀ­πό τήν Βη­θλε­έμ στήν ἀν­θρω­πό­τη­τα, εἶ­ναι ὅ­τι, ἄν ἀλ­λά­ξει γνώ­μη ἀ­πό μέ­σα της, ἄν ἀ­κο­λου­θή­σει τόν δρό­μο τοῦ Ἑ­νός, θά λυ­τρω­θεῖ, για­τί ὁ Ἕ­νας αὐ­τός ἔρ­χε­ται νά ἀ­να­παύ­σει, νά λυ­τρώ­σει. Εἶ­ναι εἰ­ρη­νο­ποι­ός ἐ­κεῖ­νος ὁ Ἕ­νας, για­τί αἵ­ρει τά χά­σμα­τα με­τα­ξύ τῶν ἀν­θρώ­πων∙ προ­παν­τός μέ τήν εἰ­ρή­νη Του αἴ­ρει τό με­γά­λο χά­σμα τῆς ψυ­χῆς, τόν αἰ­ώ­νιο δι­χα­σμό τῆς ψυ­χῆς, τήν ἁ­μαρ­τί­α. Ἐ­δῶ πρό­κει­ται νά τα­κτο­ποι­η­θεῖ τό ἐ­σω­τε­ρι­κό τοῦ πνεύ­μα­τος μέ τήν λο­γι­κή, νά λυ­θοῦν οἱ λο­γι­κές ἀμ­φι­βο­λί­ες πού ἀ­νοί­γον­ται μέ τήν θε­ω­ρη­τι­κή ἔ­ρευ­να∙ ἐ­δῶ, τώ­ρα, θά εὕ­ρει γα­λή­νη ὅ­λη ἡ ὑ­πό­θε­ση τοῦ ἀν­θρώ­που. Πρό­κει­ται τώ­ρα γιά τήν ἀ­πο­κα­τά­στα­ση τῆς ἑ­νό­τη­τος τοῦ ἀν­θρώ­που, ἀ­πο­κα­τά­στα­ση τοῦ ἀν­θρώ­που ὡς ὄν­τος πνευ­μα­τι­κοῦ.

Ὁ Ἕ­νας λοι­πόν, πού ἔρ­χε­ται καί κα­λεῖ τούς ἀν­θρώ­πους καί θέ­λει νά τούς ἀ­να­παύ­σει καί νά τούς λυ­τρώ­σει, δέν ἐ­πι­δι­ώ­κει νά τούς με­τριά­σει τά κοι­νά βά­σα­να τῆς ζω­ῆς, ἔρ­χε­ται νά τούς δώ­σει ἀ­νά­παυ­ση, ὄ­χι ἀ­πό θνη­τούς, κοι­νούς, πό­νους - αὐ­τοί θά μεί­νουν - ἀλ­λά ἀ­πό τόν ἕ­να, πα­ναν­θρώ­πι­νο πό­νο, ἀ­πό τόν πό­νο τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, ἀ­π’ αὐ­τό τό χά­σμα τῆς ψυ­χῆς, τήν πλά­νη, πού ἐ­νώ­πιόν της μέ­νει ὁ ἄν­θρω­πος ἄ­ναυ­δος. Ἡ συ­νεί­δη­ση τῆς ἁ­μαρ­τί­ας, ἡ συ­νεί­δη­ση γιά τήν ἀ­τέ­λεια καί τήν πλά­νη τήν ἀν­θρώ­πι­νη, τήν πλά­νη τῆς ἀ­το­μι­κῆς ψυ­χῆς, εἶ­ναι ἀ­πα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση γιά τήν ἐ­πι­στρο­φή. Γιά νά ἀλ­λά­ξει ὁ ἄν­θρω­πος ἀ­πό μέ­σα του γνώ­μη, νά με­τα­στρα­φεῖ ἀ­πό τό βά­θος, πρέ­πει νά συλ­λά­βει κα­λά τήν θνη­τό­τη­τά του καί τήν ἁ­μαρ­τω­λό­τη­τά του. Ὁ ἄν­θρω­πος πά­σχει για­τί ἁ­μαρ­τά­νει, πά­σχει για­τί βά­ζει μι­κρούς σκο­πούς στή ζω­ή του, ἐ­νῶ ὁ με­γά­λος σκο­πός εἶ­ναι νά συλ­λά­βει τήν πνευ­μα­τι­κό­τη­τά του. Γιά νά τό ἐ­πι­τύ­χει πρέ­πει προ­η­γου­μέ­νως νά συ­νει­δη­το­ποι­ή­σει τήν πλά­νη του, τήν ἁ­μαρ­τί­α του, τό σκόρ­πι­σμα τοῦ ἑ­αυ­τοῦ του μέ­σα στά θνη­τά καί τά ἐγ­κό­σμια. Αὐ­τό τό σκόρ­πι­σμα τοῦ ἑ­αυ­τοῦ του εἶ­ναι ἡ ἀ­πώ­λειά του. Γιά νά γυ­ρί­σει λοι­πόν, πρέ­πει νά γυ­ρί­σει στόν Χρι­στό, στόν Ἕ­να, σ’­Αὐ­τόν πού δέν τόν ἀ­πο­δι­ώ­χνει, ἀλ­λά τόν δέ­χε­ται. Ὁ Ἕ­νας, γιά τόν Ὁ­ποῖ­ο δέν εὑ­ρέ­θη στήν Βη­θλε­έμ «τό­πος ἐν τῷ κα­τα­λύ­μα­τι», ἀ­νοί­γει τήν ἀγ­κά­λη Του νά δε­χθεῖ ὅ­λους. Ὅ­λους μα­ζί καί τόν κα­θέ­να χω­ρι­στά. Δέν εἶ­ναι ἐ­δῶ ἄλ­λο ὁ λό­γος καί ἄλ­λη ἡ πα­ρου­σί­α ἐ­κεί­νου τοῦ Ἑ­νός, ἀλ­λά λό­γος καί πα­ρου­σί­α εἶ­ναι τό ἴ­διο∙ ὁ λό­γος ἐ­δῶ εἶ­ναι ἄ­με­σος. Ὁ ἄν­θρω­πος κα­λεῖ­ται ἐ­δῶ νά γνω­ρί­σει καί νά ἀ­να­γνω­ρί­σει τόν ἑ­αυ­τό του ἐν Θε­ῷ. Ἐ­κεῖ μέ­σα εἶ­ναι τό αἰ­ώ­νιο ρί­ζω­μά του. Καί ὁ Θε­ός θέ­λει ὅ­λοι οἱ ἄν­θρω­ποι νά σω­θοῦν, γι­’­αὐ­τό «ἐ­τέ­χθη ἡ­μῖν σή­με­ρον Σω­τήρ»

Τό πρό­σω­πο τοῦ Ἑ­νός, ἡ ἱ­στο­ρι­κή του πα­ρου­σί­α, αὐτή ἀνοίγει τόν ἄλ­λο δρό­μο, ὄ­χι ἀν­θρώ­πι­νο, ἀλ­λά τόν δρό­μο τοῦ Θε­οῦ. Τό πλή­ρω­μα τοῦ χρό­νου, τό ἀ­πό­λυ­το, εἶ­ναι ἐ­κεῖ­νος ὁ Ἕ­νας. Ἐ­δῶ ἔγ­κει­ται τό με­γα­λεῖ­ο τῆς θεί­ας ἐ­ναν­θρω­πί­σε­ως: οἱ ἄλ­λοι ἀ­νοί­γουν δρό­μο σχε­τι­κό, δρό­μο ἀν­θρώ­πι­νο, ὅ­που ὁ ἄν­θρω­πος μέ­νει ἄν­θρω­πος καί ὁ Θε­ός μέ­νει Θε­ός. Ἐ­δῶ ὅ­μως ὁ Θε­ός γί­νε­ται ἄν­θρω­πος, ἐ­ναν­θρω­πί­ζε­ται, γιά νά γί­νει ὁ ἄν­θρω­πος κα­τά Χά­ριν Θε­ός. Τό πε­πε­ρα­σμέ­νο καί τό ἄ­πει­ρο μπαί­νουν τώ­ρα σέ μιά ἐ­λεύ­θε­ρη σχέ­ση με­τα­ξύ τους, ἡ ἐ­ναν­θρώ­πι­ση ση­μαί­νει ἀ­κρι­βῶς αὐ­τή τήν ἀ­πει­ρο­δύ­να­μη σχέ­ση τοῦ ἀ­πεί­ρου μέ τό πε­πε­ρα­σμέ­νο, τοῦ Θε­οῦ μέ τόν κό­σμο, τοῦ Χρι­στοῦ μέ τήν ἀν­θρω­πό­τη­τα.

Ἡ συ­νάν­τη­ση καί ἡ σχέ­ση αὐ­τή γί­νε­ται τώ­ρα∙ «ἐ­τέ­χθη σή­με­ρον». Ἡ πα­ρου­σί­α, ἡ ζω­ή καί ὁ λό­γος τοῦ Χρι­στοῦ δέν εἶ­ναι ἁ­πλό πα­ρελ­θόν, ὅ­πως συμ­βαί­νει μέ τά ἄλ­λα γε­γο­νό­τα τῆς ἱ­στο­ρί­ας. Εἶ­ναι πα­ρόν, εἶ­ναι αἰ­ώ­νιο. «Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός, χθές καί σή­με­ρον ὁ Αὐ­τός, καί εἰς τούς αἰ­ῶ­νας». Τό νό­η­μα τῆς ἐ­ναν­θρω­πί­σε­ως αὐ­τό ἀ­κρι­βῶς εἶ­ναι: νά εἶ­ναι σύγ­χρο­νη, νά εἶ­ναι πάν­το­τε «τώ­ρα» καί νά μή γί­νε­ται πο­τέ «χθές», νά μή γί­νε­ται «πρίν». Ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ ἀ­πο­τε­λεῖ τό αἰ­ώ­νιο «τώ­ρα» τῆς ἱ­στο­ρί­ας, εἶ­ναι καί αὐ­τή τή στιγ­μή μέ­σα στήν ἱ­στο­ρι­κή πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, ὅ­πως ἦ­ταν καί ἄλ­λο­τε καί θά εἶ­ναι καί πάν­το­τε. 

Τό πρό­σω­πο τοῦ ἐ­ναν­θρω­πή­σαν­τος Χρι­στοῦ εἶ­ναι τό κέν­τρο τῆς ἱ­στο­ρί­ας, τό αἰ­ώ­νιο στα­θε­ρό ση­μεῖ­ο της. Συ­νε­πῶς ἡ θρη­σκευ­τι­κή ζω­ή καί πεῖ­ρα εἶ­ναι ὑ­πο­χρε­ω­μέ­νη νά συγ­χρο­νί­ζε­ται πρός ἐ­κεί­νη τήν αἰ­ώ­νια πα­ρου­σί­α, τόν Ἕνα, τόν Χρι­στό. Ἀν­τί­θε­τος συγ­χρο­νι­σμός δέν ὑ­πάρ­χει, δη­λα­δή τό ἄ­το­μο εἶ­ναι ἀ­δύ­να­το νά συγ­χρο­νί­σει τό πνεῦ­μα τοῦ Χρι­στοῦ. Τό ἄ­το­μο εἶ­ναι ὑ­πο­χρε­ω­μέ­νο νά συγ­χρο­νί­ζε­ται μέ τό πρό­σω­πο τοῦ Ἑ­νός, τοῦ Χριστοῦ, νά ζεῖ τήν πα­ρου­σί­α, τήν ζω­ή καί τόν λό­γο Ἐ­κεί­νου.

Χρι­στια­νοί μου!

Ἡ ἐ­ναν­θρώ­πι­ση τοῦ Θε­οῦ, ἡ ἀ­πό­λυ­τη πα­ρου­σί­α Του, τέ­μνει τήν ἱ­στο­ρί­α ἀ­πό τήν σκο­πιά τοῦ Θε­οῦ, τήν τέ­μνει ἀ­πό­λυ­τα! Ἡ ἁ­μαρ­τί­α τοῦ ἀν­θρώ­που, ἡ πα­ρου­σί­α τοῦ Θε­αν­θρώ­που καί ἡ σω­τη­ρί­α τοῦ ἀν­θρώ­που εἶ­ναι τώ­ρα τά κύ­ρια νο­ή­μα­τα τῆς ἱ­στο­ρί­ας. Αὐ­τός εἶ­ναι ὁ εὐ­αγ­γε­λι­σμός τοῦ οὐ­ρα­νοῦ, αὐ­τή εἶ­ναι ἡ χα­ρά τῆς γῆς∙ «ἰ­δού εὐ­αγ­γε­λί­ζο­μαι χα­ράν με­γά­λην».

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ 2017 

Μέ πα­τρι­κές εὐ­χές

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ 

+ Ο ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ ΜΑΡΚΟΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια: