Ἀπολυτίκιον Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἦχος α' Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
ΙΕΡΟΣ ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΛΛΙΜΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Ο Άγιος Ανδρέας ο Πρωτόκλητος (30 Νοεμβρίου)


Ο Άγιος Ανδρέας, ο Πρωτόκλητος, ήταν ένας από τους δώδεκα αποστόλους και αδελφός του αποστόλου Πέτρου. Κατάγονταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και ήταν γιοι του Ιωνά. Όπως o πατέρας τους, έτσι και οι δύο αδελφοί είχαν ως απασχόληση την αλιεία, την οποία ασκούσαν στη δυτική όχθη της λίμνης της Τιβεριάδας. Και οι δύο αδελφοί είχαν θρησκευτικές αναζητήσεις, όπως φαίνεται και από το γεγονός ότι είχαν ενταχθεί στον κύκλο των μαθητών του Ιωάννου του Προδρόμου, από τον οποίο γνώρισε για πρώτη φορά ο Ανδρέας τον Ιησού Χριστό. Όταν, μετά το βάπτισμα, o Ιωάννης ο Πρόδρομος είδε τον Χριστό, είπε στους ευρισκόμενους πλησίον του Ανδρέα και Ιωάννη: «Ίδε ο αμνός του Θεού». Αυτοί ήταν οι πρώτοι που ακολούθησαν τον Χριστό, με την πρόθεση να συνομιλήσουν και όχι να γίνουν μαθητές του (Ιω. 1, 39-41). Την επόμενη ημέρα ο Ανδρέας οδήγησε στον Χριστό και τον αδελφό του Πέτρο, όπως αργότερα τον Φίλιππο και τον Ναθαναήλ. Οι συναντήσεις όμως αυτές δεν συνδέονται με την κλήση του Ανδρέα στο αποστολικό έργο, γιατί ο Χριστός άρχισε τη δημόσια δράση του μετά τη σύλληψη και τη φυλάκιση τoυ Ιωάννου του Προδρόμου. Τότε ο Χριστός κάλεσε στο έργο τους αδελφούς Ανδρέα και Πέτρο, που βρίσκονταν στη λίμνη, λέγοντας: «Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων» (Ματθ. 4,18 Μαρκ. 1,16 Λουκ. 5, 1-11).

Οι πληροφορίες των Ευαγγελίων για τον Ανδρέα είναι ελάχιστες (Μάρκ.1, 29. Ιω.1, 3.6, 5-9 12, 20-23 κ.α.). Στους καταλόγους των μαθητών του Χριστού (Ματθ.10,2. Μαρκ. 3,14 Λουκ. 6,12. Πράξ. Αποστ. 1,13) o Ανδρέας άλλοτε αναφέρεται αμέσως μετά τον Πέτρο (Ματθ.10,2. Λουκ. 6,14) και άλλοτε μετά τον στενό κύκλο των μαθητών του Χριστού, δηλαδή μετά από τους Πέτρο, Ιωάννη και Ιάκωβο (Μάρκ. 3,18. Πράξ. Αποστ.1,13), πάντοτε όμως μεταξύ των κυριοτέρων αποστόλων. Ο στενός αυτός κύκλος των τεσσάρων μαθητών, που ήταν δύο ζεύγη αδελφών (Ανδρέας-Πέτρος, Ιάκωβος-Ιωάννης), δεν είναι άσχετος προς την προτεραιότητα της κλήσης τους στο αποστολικό αξίωμα, στο οποίο ο Ανδρέας πρώτος κλήθηκε (Πρωτόκλητος). H τελευταία μνεία του Ανδρέα στην Καινή Διαθήκη είναι η μαρτυρία των Πράξεων Αποστόλων (1,13-14), σύμφωνα με την οποία, οι έντεκα μαθητές παρέμεναν συγκεντρωμένοι σε υπερώο της Ιερουσαλήμ μετά την Ανάληψη του Χριστού «προσκαρτερούντες ομοθυμαδόν τη προσευχή συν γυναιξί και Μαριάμ τη μητρί του Ιησού και συν τοις αδελφοίς αυτού». 

Η έλλειψη κάθε πληροφορίας στις Πράξεις Αποστόλων για το αποστολικό έργο του Ανδρέα μετά την Πεντηκοστή δεν είναι άσχετη προς τον σκοπό των Πράξεων, που έδωσαν προτεραιότητα στη διάδοση του Ευαγγελίου από τα Ιεροσόλυμα μέχρι τη Ρώμη και στο έργο των αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι η παρακολούθηση της δράσης του Ανδρέα είναι δυνατή μόνο με βάση τα απόκρυφα Ευαγγέλιο, Πράξεις και Μαρτύρια.

Το Ευαγγέλιον Ανδρέου έχει σήμερα χαθεί, αλλά είναι βέβαιο ότι προερχόταν από τους κύκλους των Γνωστικών και είχε ανάλογο περιεχόμενο με τις απόκρυφες Πράξεις. Οι απόκρυφες επίσης Πράξεις και μαρτύριον του αγίου αποστόλου Ανδρέου, συντάχθηκαν από τον Γνωστικό Λεύκιο και περιέχουν με μυθιστορηματικό τρόπο τη δράση του πρωτοκλήτου αποστόλου. Η σύνθεση μυθικών και πραγματικών γεγονότων δυσχεραίνει την ιστορική κριτική (Lipsius, Apokryphen Apostelgeschichten, τομ. lος, σ.543 κ.εξ.). Στο έργο αυτό περιέχεται και η εγκύκλιος των πρεσβυτέρων της Αχαΐας για τον θάνατο του αγίου Ανδρέα. Σημαντικές είναι και οι Πράξεις Ανδρέα και Ματθαίου εις την πόλιν των ανθρωποφάγων γιατί σ' αυτές στηρίχθηκε ο συγγραφέας του l0ου αιώνα για τη συγγραφή του έργου Περί του Βίου, των πράξεων και της τελευτής του Αγίου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Οι απόκρυφες αυτές παραδόσεις αξιοποιήθηκαν και από εκκλησιαστικούς συγγραφείς. Ο Ωριγένης αναφέρει ότι o Ανδρέας κήρυξε στη Σκυθία, η οποία απλωνόταν και στη Νότια Ρωσία, γι' αυτό και αναπτύχθηκε ιδιαίτερα η παράδοση για τη σύνδεση του χριστιανισμού της Ρωσίας με τον πρωτόκλητο των αποστόλων. Ο εκκλησιαστικός ιστορικός Ευσέβιος (PG 20, 216) διέσωσε την πληροφορία αυτή. Ωστόσο, εκκλησιαστικοί συγγραφείς του 4ου αιώνα τονίζουν την αποστολική δράση του Ανδρέα στην Ελλάδα. Ο Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός αναφέρει τη δράση του στην Ήπειρο (PG 36, 228). Ο Ιερώνυμος, σε επιστολή του προς Μαρκέλλαν (Epist., 59) τονίζει τη δράση και το μαρτύριο του στην Aχαΐα, όπως και ο Gaudentius της Βρεσκίας (PL 20, 963) και ο Θεοδώρητος Κύρου (PG 80,1805). Ο Βασίλειος Σελευκείας συνδυάζει και τις δύο παραδόσεις, τονίζοντας ότι ο Ανδρέας, μετά τη δράση του στη Σκυθία, κήρυξε στη Θράκη και την Ελλάδα (PG 28, 1108). Τη δράση του Ανδρέα στην Aχαΐα, προβάλλει και το έργο του Γρηγορίου Τουρ, Liber de miracυlis beati Andreae apostoli, που άντλησε από τα απόκρυφα και τον Ιερώνυμο (εκδ. Μ. Bommet, Scriptores rerum merovingranum, τομ. lος, 1883, 826-846). Οι παραδόσεις αυτές αναπτύχθηκαν από τους μεταγενέστερους (Ψευδο-Επιφάνιος, PG 120, 216-260. Ψευδο-Δωρόθεος Τύρου, PG 92, 1062-1072 Συναξάριον Εκκλ. Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρος Κάλλιστος, PG 145, 800 κ.εξ.).

Ιδιαίτερη σημασία απέκτησε η παράδοση για τη δράση του αποστόλου Ανδρέα, μετά τη Σκυθία (δηλ. Αλανία, Ζηκχία και Ταυρική), στην Ελλάδα και ειδικότερα σχετικά με την ίδρυση της εκκλησίας του Βυζαντίου και τη χειροτονία σ' αυτήν ως επισκόπου του Στάχυ, ενός από τους εβδομήκοντα μαθητές του Χριστού: «και προς τινα χώραν καλουμένην Αργυρόπολιν καταλαβών και εκείσε εκκλησίαν δειμάμενος, τον ένα των εβδομήκοντα μαθητών Στάχυν ονόματι,... χειροτονήσας του Βυζαντίου επίσκοπον... Διελθών δέ την Θεσσαλίαν και Ελλάδα... μέτεισι προς την Αχαΐαν,». Η παράδοση αυτή για την ίδρυση της Εκκλησίας και τη χειροτονία επισκόπου της πόλης του Βυζαντίου, όπου κτίστηκε αργότερα η Κωνσταντινούπολη, χρησιμοποιήθηκε με ιδιαίτερη έμφαση από τα τέλη του 6ου αιώνα για την προβολή της αποστολικότητας του Θρόνου της Κωνσταντινουπόλεως στη διαμάχη του με τη Ρώμη (F. Drornik, The idea of Apostolicity in Byzantium and the Legend of the Apostle Andrew, 1958).

Σημαντική απέκτησε σπουδαιότητα και η παράδοση για τη δράση και τη σταύρωση του Ανδρέα στην Πάτρα, μετά την προσέλκυση στον χριστιανισμό της Μαξιμίλλας, συζύγου του Ρωμαίου ανθυπάτου Αιγεάτη. Το λείψανο του, που ενταφιάστηκε από τη Μαξιμίλλα και τον επίσκοπο Στρατοκλή, διακομίστηκε το 357 στην Κωνσταντινούπολη και κατατέθηκε στον ναό των Αγίων Αποστόλων. Κατά τους παλαιολόγειους όμως χρόνους αναφέρεται η φύλαξη της κάρας στην Πάτρα μέχρι το 1460, οπότε ο δεσπότης του Μορέως Θωμάς Παλαιολόγος τη μετέφερε στη Ρώμη. Η σύνδεση αυτή του Ανδρέα με την Πάτρα εξηγεί την ιδιαίτερη τιμή που αποδίδει η πόλη στον πολιούχο της.

Αξιόλογο ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι δεσμοί της Σικελίας με τον απόστολο Ανδρέα, που οφείλονται σε μεταφορά λειψάνων του κατά τον 4ο ή τον 6ο και τον 9ο ακόμη αιώνα. Είναι γεγονός ότι κατά τον 11ο αιώνα υπήρχαν πολλοί ναοί στη Σικελία αφιερωμένοι στον απόστολο Ανδρέα, που θεωρήθηκε προστάτης της χώρας, ενώ ο σταυρός του Ανδρέα σε σχήμα Χ καθιερώθηκε ως εθνικό έμβλημα.

[Β. ΦΕΙΔΑΣ]

Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Ο ΟΣΙΟΣ ΣΤΥΛΙΑΝΟΣ ο Παφλαγόνας (26 Νοεμβρίου)


Γιος πλουσίων γονέων (πού μάλλον γεννήθηκε στην Παφλαγονία, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, διότι εκεί φυλασσόταν και ιερό λείψανο του), διδάχτηκε νωρίς απ' αυτούς να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων. Αφού έτσι ανατράφηκε, και οι γονείς του πέθαναν, διαμοίρασε όλη την κληρονομιά του και πήγε σαν ασκητής στην έρημο. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασκητές, πού ζούσε μαζί τους με αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια. Δεν λύπησε ποτέ κανένα, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές. Ή φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής έφθασε μέχρι τις πόλεις, και πολλοί έτρεχαν να τον βρουν για να ζητήσουν απ' αυτόν τις πνευματικές του οδηγίες. ο όσιος Στυλιανός, παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, πού τόσο αγαπούσε και ο Κύριος. "Αν, έλεγε, ή ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμέλιο των αρετών, ή παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη, απ' ότι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων. Πολλές φορές οι γονείς έφεραν προς αυτόν τα παιδιά τους, και τότε ή αγαλλίαση του οσίου ήταν πολύ μεγάλη. ο Θεός βραβεύοντας το Ιερό αυτό αίσθημα του, προίκισε τον όσιο με το χάρισμα να θεραπεύει τα άρρωστα παιδιά και να καθίστα εύτέκνους άτεκνες γυναίκες. Πέθανε πλήρης ήμερων αλλά και αρετών.

Απολυτίκιο. Ήχος γ'. Θείας πίστεως.

Στήλη έμψυχος, της εγκρατείας, στύλος άσειστος, της Εκκλησίας, Στυλιανέ ανεδείχθης μακάριε· ανατεθείς γαρ Θεώ εκ νεότητας, κατοικητήριον ώφθης του Πνεύματος. Πάτερ Όσιε, Χριστόν τον Θεόν ικέτευε, δωρήσασθαι ημίν το μέγα έλεος.

Αγία Αικατερίνη η πάνσοφος (25 Νοεμβρίου)


Απολυτίκιο της Αγίας. Ήχος πλ. α’. Τον συνάναρχον Λόγον.

Την πανεύφημον νύμφην Χριστού υμνήσωμεν, Αικατερίναν την θείαν και πολιούχον Σινά, την βοήθειαν ημών και αντίληψιν ότι εφίμωσε λαμπρώς, τους κομψούς των ασέβων, του Πνεύματος τη δυνάμει, και νυν ως Μάρτυς στεφθείσα, αιτείται πάσι το μέγα έλεος.
Ας δοξάσουμε με ύμνους την πανένδοξη νύμφη του Χριστού, που η φήμη της σκορπίσθηκε σε όλον τον κόσμο, την θεία Αικατερίνα, που κρατά, σκέπει και προστατεύει τη μοναστική πολιτεία του όρους Σινά. Αυτή είναι η βοήθειά μας, αυτή συλλαμβάνει και εξομαλύνει τις δυσκολίες μας. Αυτή με του Αγίου Πνεύματος τη δύναμη, που δρα σαν μαχαίρι, ενίκησε τους ρήτορες των ειδωλολατρών, ώστε να μην μπορούν να της απαντήσουν. Και τώρα που στεφανώθηκε από τον Θεό ως μάρτυρας, ζητά για όλους μας το μέγα Του έλεος.

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, ...


ΤΑ ΕΙΣΟΔΙΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Σήμερον της ευδοκίας Θεού το προοίμιον, και της των ανθρώπων σωτηρίας η προκήρυξις. Εν ναώ του Θεού τρανώς η Παρθένος δείκνυται, και τον Χριστόν τοις πάσι προκαταγγέλλεται. Αυτή και ημείς μεγαλοφώνως βοήσωμεν˙ Χαίρε της οικονομίας του Κτίστου η εκπλήρωσις».
Μία από τις κυριότερες και μεγαλύτερες Θεομητορικές εορτές του έτους είναι τα «Εισόδια» της Θεοτόκου. Η Εκκλησία μας την τιμά στις 21 Νοεμβρίου, με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Η σημασία της εορτής αυτής είναι μεγάλη και ιερή. Αποτελεί τήν βάση και την αρχή για όλη την μετέπειτα ζωή της Θεοτόκου.
Όπως γνωρίζουμε, η Παναγία Θεοτόκος, γεννήθηκε από γονείς γηραιούς, τον Ιωακείμ και την Άννα, που είχαν παρακαλέσει με πολύ πόνο τον Θεό να τους δώση ένα τέκνο και να το αφιερώσουν στο Ναό Του. Πραγματικά, αυτό και έκαναν. Οταν δηλαδή η Μαρία έγινε τριών ετών την έφεραν οι ίδιοι οι γονείς της στο Ναό και την παρέδωσαν στα χέρια του Ζαχαρία του ιερέα. Αυτός την αγκάλιασε, την ευλόγησε και είπε: «Εμεγάλυνε ο Κύριος το ονομά σου σε όλες τις γενεές. Με σένα θα ευλογηθούν τα έθνη και ο Κύριος θα λυτρώση τους υιούς του Ισραήλ». Και ανέβασε την τριετή Μαρία στο εσωτερικό του θυσιαστηρίου, όπου ο Θεός την χαρίτωσε. Και ευφράνθηκε η Παναγία και με αγαλλίαση ψυχής εσκίρτησε και όλοι πνευματικά πανηγύρισαν που έμεινε στο Ναό τον Άγιο, για να αγιασθεί και να γίνει αργότερα η Μητέρα του ίδιου του Θεού.

ΣΠΟΥΔΗ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΩΝ ΕΙΣΟΔΙΩΝ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Στην εικονογράφηση του γεγονότος των Εισοδίων της Θεοτόκου, βλέπουμε, στο κέντρο την Παναγία σαν μικρό τριετές κοράσιον, που όμως έχει όλη την ιερότητα της μέλλουσας Μητέρας του Θεού. Ο ιερέας Ζαχαρίας ο μετέπειτα πατέρας του Προδρόμου, έχει ακουμπήσει ευλαβικά και στοργικά το χέρι του επάνω στην κεφαλή της. Την ευλογεί και την υποδέχεται στα άγια των αγίων, φορώντας ενδύματα λειτουργικά και διακριτικό της ιερωσύνης στην κεφαλή του. Η Παναγία στέκει με ιερή σιγή απέναντί του έχει τα χέρια της σε στάση ευλαβική και συγχρόνως κινητική απέναντί του, που δηλώνει την προθυμία και την χαρά της προσελεύσεώς της στον Ναό του Κυρίου. Αυτό είναι το σχέδιο και το θέλημα του Θεού και η προαιώνια βουλή του για την σωτηρία των ανθρώπων.
Το ίδιο ευλαβικά και με ιερή συγκίνηση εικονίζονται και οι γέροντες γονείς της Ιωακείμ και Άννα. Την παραδίδουν στα χέρια του Ζαχαρία με μια κίνηση πολύ εκφραστική, που δηλώνει την προθυμία τους να εκπληρώσουν την υπόσχεσή τους στο Θεό και να του αφιερώσουν το μονάκριβο παιδί τους, που το απέκτησαν μετά από πολλών χρόνων προσευχή και νηστεία και σε γήρας προχωρημένο. Όμως η αγάπη στο Θεό επισκιάζει τα σπλάχνα της στοργής της ανθρώπινης φύσης. Έχουν στραμμένα τα βλέμματά τους στην παιδίσκη τους Μαρία, προσέχοντάς την με πολύ συγκίνηση.
Πίσω τους βλέπουμε πολλές νεάνιδες, να κρατούν λαμπάδες αναμμένες και να προπέμπουν την Παναγία οδηγώντας την στο Ιερό, όπου έμεινε σαν περιστερά ηγιασμένη και έγινε η λαμπάδα του Θεού, η κατοικία Του, ο ναός Του, το θυσιαστήριο και η λατρεία η ζώσα και καθαρά.
«Ο καθαρώτατος Ναός του Σωτήρος, η πολυτίμητος παστάς και Παρθένος, το ιερόν θησαύρισμα της δόξης του Θεού, σήμερον εισάγεται, εν τω οίκω Κυρίου, την χάριν συνεισάγουσα, την εν Πνεύματι Θείω˙ ην ανυμνούσιν Άγγελοι Θεού˙ Αύτη υπάρχει σκηνή επουράνιος». 


Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου στον Ενοριακό Ναό


Το Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009 εορτάζει με λαμπρότητα τη δεύτερη ετήσιά του εορτή των Εισοδίων της Υπεραγίας Θεοτόκου ο Ιερός Ενοριακός μας Ναός.
Στις 7 το πρωί θα αρχίσει ο Πανηγυρικός Όρθρος της εορτής των Εισοδίων και στη συνέχεια θα τελεστεί η Θεία Λειτουργία. 
Μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας στην ενοριακή αίθουσα θα προσφερθούν οι παραδοσιακοί λουκουμάδες, σύμφωνα με το έθιμο.

Ιερά Πανήγυρις Ι. Μονής Παναγίας Πλακιδιωτίσσης Καλλιμασιάς


Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Ιερός Χρυσόστομος (13 Νοεμβρίου)



Γεννήθηκε στην Αντιόχεια το 354. Πριν τη γέννησή του οι εύποροι γονείς του, ο αρχιστράτηγος Σεκούνδος και η Ανθούσα, ήταν ειδωλολάτρες. Όταν γεννήθηκε ο Άγιος βαπτίστηκαν και οι δυο χριστιανοί. Λίγο μετά τη γέννηση του ο πατέρας του πέθανε. Έτσι η μητέρα του έμεινε χήρα στα 20 της χρόνια και αφιέρωσε τη ζωή της στην ανατροφή του γιου της. Όταν ο Άγιος έγινε 18 ετών βαπτίστηκε από τον Αγ. Μελέτιο, Πατριάρχη Αντιοχείας. Αργότερα μαθήτευσε στη φημισμένη φιλοσοφική σχολή της Αντιόχειας κοντά στο σπουδαίο, μα ειδωλολάτρη, σοφιστή Λιβάνιο. Τέτοιες ήταν οι επιδόσεις του Ιωάννη στη ρητορική, που όταν ο Λιβάνιος ρωτήθηκε ποιόν θα άφηνε διάδοχό του στη Σχολή απάντησε: «Τον Ιωάννη, αν δεν ήταν χριστιανός». Όμως η καρδιά του Αγίου δεν βρίσκει ικανοποίηση στις δικηγορικές του επιτυχίες. Έτσι στα 20 του γίνεται και πάλι σπουδαστής, στη θεολογική Σχολή της Αντιόχειας.
Όταν τελείωσε τις σπουδές του και αφού κοιμήθηκε και η μητέρα του, ήταν πια ελεύθερος να ακολουθήσει το μοναχικό βίο που τόσο ποθούσε. Αφήνοντας εμβρόντητους τους Αντιοχείς με αυτή του την απόφαση, ο Ιωάννης αποσύρεται στο «μεγάλο πανεπιστήμιο της ερήμου». Διάλεξε μάλιστα το φτωχότερο μοναστήρι και υπέβαλλε τον εαυτό του σε σκληραγωγίες. Στα 4 χρόνια που έμεινε στη μονή μελετούσε ακατάπαυστα την Αγ. Γραφή, έγραψε διάφορους Λόγους και έκανε πολλά θαύματα. Θέλοντας, όμως, να αποφύγει τον έπαινο των ανθρώπων αποσύρθηκε στην έρημο όπου και ζούσε σαν επίγειος άγγελος. Δεν είχε κανένα υλικό αγαθό που θα τον παρηγορούσε (στρώμα, λυχνάρι, ή τραπέζι) και η μόνη του τροφή ήταν παξιμάδι και νερό. Υπέμενε τόσο τον καύσωνα της μέρας όσο και το ψύχος της νύχτας. Όμως από την πολλή κακοπάθεια ασθένησε βαριά και ένιωθε έντονους πόνους στα νεφρά. Γι΄ αυτό μετά από 2 χρόνια ερημικής ζωής αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αντιόχεια. Ήταν κι αυτό μέρος της θεϊκής οικονομίας, ώστε να γίνει γνωστή σε όλους η λαμπρή του προσωπικότητα.
Με την επιστροφή του ο Πατριάρχης Αντιοχείας Μελέτιος τον χειροτονεί αναγνώστη και αργότερα (παρά τη θέλησή του) χειροτονείται διάκονος (378) και ιερέας (383). Από τότε άρχισε μια ζωή ακατάπαυστης δραστηριότητας. Η Αντιόχεια ήταν μια πολυπληθής πόλη με 500.000 κατοίκους από κάθε φυλή. Ο Ιωάννης κατάφερε να πολεμήσει τη διαφθορά και να επιβληθεί πνευματικά. Ο οξύς του λόγος ξυπνούσε τα πλήθη και η ζωντάνια και η παραστατικότητά του συνέπαιρναν το ακροατήριο. Πολλές φορές ο κόσμος τον χειροκροτούσε για το χρυσό του στόμα ακόμα και μέσα στο ναό. Έγραψε 1.447 Λόγους και 249 επιστολές. Η φήμη του γρήγορα ξεπέρασε τα όρια της Αντιόχειας. Έτσι όταν το 397 πέθανε ο Πατριάρχης Κων/λης, κλήρος και λαός υποχρέωσαν τον Ιωάννη να αναλάβει τον Πατριαρχικό θρόνο. Μόλις εγκαταστάθηκε στο Πατριαρχείο απλούστευσε τη ζωή σε όλους τους τομείς. Κατάργησε κάθε πολυτέλεια, περιόρισε στο ελάχιστο τα έξοδα διατροφής, εκποίησε διάφορα πολύτιμα σκεύη και τιμαλφή που δεν ήταν απαραίτητα και έδωσε τα χρήματα σε έργα αγάπης και ιεραποστολής. Ο Χρυσόστομος ως Πατριάρχης Κων/λης ήταν ο πρώτος που οργάνωσε συστηματικά την εξωτερική ιεραποστολή.
Παράλληλα έχτισε νοσοκομεία και κάθε είδους φιλανθρωπικά ιδρύματα, ενώ οργάνωνε καθημερινά συσσίτιο για 7.000 ορφανά, πτωχούς και χήρες. Μια τέτοια μορφή δεν άργησε να πέσει στη δυσμένεια των ισχυρών της Κων/λης. Η καθαρή ζωή και ο καυστικός λόγος του κίνησαν το φθόνο και την οργή ανάξιων επισκόπων και της ματαιόδοξης και φιλοχρήματης αυτοκράτειρας Ευδοξίας. Κάποτε μάλιστα η άδικη αυτοκράτειρα είχε αρπάξει το χωράφι μιας φτωχής χήρας. Αυτό έκανε το Χρυσόστομο να ελέγχει δημόσια την Ευδοξία και το περιβάλλον της. Εκείνη με τη σειρά της μετά από αφάνταστες ραδιουργίες κατάφερε να τον εξορίσει. Το πλοίο στο οποίο επιβίβασαν τον Άγιο ξεκίνησε για την εξορία. Τη νύχτα, όμως, τρομερός σεισμός συγκλόνισε τη συνοικία των ανακτόρων, με αποτέλεσμα να ανακληθεί αμέσως το διάταγμα της εξορίας και να γυρίσει ο Χρυσόστομος στη θέση του.
Σε λίγους μήνες η αυτοκράτειρα αποφασίζει να στήσει ένα αργυρό άγαλμά της απέναντι από το ναό της Αγ. Σοφίας. Στα αποκαλυπτήρια, μάλιστα, του αγάλματος έγιναν και γιορτές με ειδωλολατρικό χαρακτήρα. Ο ασυμβίβαστος Χρυσόστομος ανέβηκε και πάλι στον άμβωνα και εκφώνησε έναν από τους πιο καυστικούς του λόγους. Τότε η Ευδοξία παίρνει για δεύτερη φορά την απόφαση να τον εξορίσει. Ο λαός αντιδρά, μα ο Ιωάννης τους παρηγορεί. Έτσι, οδηγείται στον Καύκασο, στην πιο απομακρυσμένη περιοχή της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, συνοδευόμενος από βάρβαρους στρατιώτες. Στα τρία χρόνια της εξορίας του στο χωριό Πιτιούντα του Καυκάσου δεν σταμάτησε το ιεραποστολικό και φιλανθρωπικό του έργο. Όμως το σώμα του, αδύναμο και εξαντλημένο, δεν είχε πια άλλες δυνάμεις.
Κάποια μέρα, έχοντας προαισθανθεί το τέλος του ζήτησε να τον πάνε στην Εκκλησία του χωριού. Εκεί ντύθηκε στα λευκά, κοινώνησε και είπε: «Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν. Κύριε, εις τας χείρας Σου παρατίθημι το πνεύμα μου». Και λέγοντας «Αμήν» αγκάλιασε την Αγ. Τράπεζα και παρέδωσε την ψυχή του στον Κύριο στις 14 Σεπτεμβρίου 407 σε ηλικία 63 ετών. Με το θάνατο του Αγίου υπήρχαν από παντού διαμαρτυρίες. Ο λαός απαιτούσε τη μεταφορά του ιερού λειψάνου στην Κων/λη. Τελικά μετά από 27 χρόνια ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος ο Β΄ διέταξε την αποκατάσταση της αδικίας. Στις 27 Ιανουαρίου 438 ο Πατριάρχης Πρόκλος συνοδευόμενος από μεγαλειώδη πομπή ανέβασε το λείψανο του Αγίου στον πατριαρχικό θρόνο του ναού των Αγ. Αποστόλων λέγοντας: «Ανάλαβε άγιε πατέρα το θρόνο σου και μίλησε στο λαό σου». Έτσι ο Αγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος μας δίδαξε με το θάνατό του πως ό,τι και αν συμβεί στην επίγεια ζωή μας ο θρίαμβος τελικά ανήκει στην αλήθεια.

Η φωτογραφία ανήκει στο koimisikallimasia.blogspot.com

Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Οι Άγιοι Μηνάς, Βίκτωρ και Βικέντιος και Στεφανίδα (11 Νοεμβρίου)


Ο ΑΓΙΟΣ ΜΗΝΑΣ "ο εν τω Κοτυαείω" ο μεγαλομάρτυρας
Έζησε τον 3ο αιώνα μ.Χ. επί Μαξιμιανού και Διοκλητιανού. Γεννήθηκε από ειδωλολάτρες γονείς στην Αίγυπτο, αλλά ο Μηνάς από έφηβος γνώρισε το Χριστό και αφοσιώθηκε με όλη του την καρδιά σ' Αυτόν. Όταν άπολύθηκε από τις τάξεις του στρατού, θέλησε να αποσυρθεί σε τόπο, όπου το σώμα του και το πνεύμα του να είναι εκτός κάθε ειδωλολατρικού ερεθίσματος. Κατέφυγε στο όρος Κοτυάειον της Φρυγίας, όπου μαζί με άλλους ζούσαν σαν μια αυτόνομη και ελεύθερη κοινωνία Χριστού. Όταν όμως εξερράγη ο διωγμός κατά των χριστιανών, ο Μηνάς δεν άντεξε και κατέβηκε στην πόλη να ομολογήσει το Χριστό. Σε μια πανήγυρη των ειδωλολατρών, όρμησε με θάρρος και εν μέσω όλων διακήρυξε ότι ένας είναι ο αληθινός Θεός, ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αμέσως όλοι έπεσαν επάνω του, τον συνέλαβαν και ο δικαστής Πυρρός τον έκρινε ένοχο θανάτου. Τότε ο Μηνάς απάντησε: " Ώστε δικάζομαι σαν ένοχος επειδή στο πανηγύρι σας διακήρυξα την αλήθεια του Θεού μου, χωρίς να αγγίξω κανένα από σας. Τότε εσείς τι είσθε, όταν όχι μόνο τη θρησκεία μας βρίζετε, αλλά και με χίλια δυο βάσανα θανατώνετε νέους, γέρους, γυναίκες και παιδιά; Αυτή λοιπόν είναι ή δικαιοσύνη σας; Αυτά τα φώτα σας; Αυτός ο πολιτισμός σας; Μου προτείνετε να θυσιάσω στα είδωλα για να διαφύγω το θάνατο. Μη χάνετε λοιπόν τον καιρό σας. Το θύμα είναι μπροστά σας και δεν έχει ανάγκη της διαφυγής πού του προτείνετε. Διότι το αίμα μου θα φανεί ισχυρότερο και θα σας καταπνίξει". Εξαγριωμένοι από την απάντηση οι ειδωλολάτρες, με φρικτό τρόπο τον αποκεφάλισαν (304 μ.Χ.).
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΙΚΤΩΡ ο Μεγαλομάρτυρας
Ανήκει στο μαρτυρικό χορό, πού με το αίμα του πότισε το ζωηφόρο δένδρο της χριστιανικής πίστης τον δεύτερο αιώνα μετά Χριστόν, όταν βασιλιάς ήταν ο Αντωνίνος (160). ΟΙ υπηρεσίες του υπέρ του Ευαγγελίου, είχαν σαν στάδιο την Ιταλία. Εκεί ο Βίκτωρ έτρεχε σε διάφορες πόλεις και έσπερνε το λόγο της σωτηρίας. Συλλαμβάνεται γι' αυτό και εκβιάζεται να προσφέρει θυσία στα είδωλα. Επειδή όμως δεν λύγισε, του έβγαλαν τα μάτια και τον κρέμασαν με το κεφάλι προς τα κάτω. Έτσι παρέδωσε τη γενναία και άγια ψυχή του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΒΙΚΕΝΤΙΟΣ ο Διάκονος Ιερομάρτυρας
Ό Άγιος αυτός, υπήρξε στα χρόνια του βασιλιά Μαξιμίνου και ηγεμόνα Δατιανού (235). Ήταν Διάκονος στην Αυγουστόπολη (Σαραγόσα) της Ισπανίας και δίδασκε τον λόγο του Θεού μαζί με τον επίσκοπο Ουαλέριο. Ο ίδιος γεννήθηκε στην Ουέσκα της Ισπανίας. Κάποτε λοιπόν, συνελήφθη μαζί με τον επίσκοπο και οδηγήθηκαν στον άρχοντα Δατιανό. Αυτός τους έδεσε με αλυσίδες και έτσι αλυσοδεμένους τους έστειλε στην πιο σκοτεινή φυλακή της πόλης Βαλέντια. Αφού πέρασαν μερικές μέρες, έβγαλε από τη φυλακή τον Βικέντιο και πρόσταξε να τον καταξεσχίσουν. Έπειτα τον κάρφωσαν επάνω σ' ένα σταυρό και χτύπησαν δυνατά όλα του τα μέλη. Κατόπιν έκαψαν τις πλευρές του και εξάρθρωσαν όλο το σώμα, με αποτέλεσμα ο Άγιος να παραδώσει το πνεύμα στον στεφανοδότη Θεό. Ευλαβείς χριστιανοί, πήραν το σώμα του και το έθαψαν με την αρμόζουσα τιμή.
Η ΑΓΙΑ ΣΤΕΦΑΝΙΔΑ
Ήταν γυναίκα ενός στρατιωτικού στην Ιταλία το 160, όταν βασιλιάς ήταν ο Αντωνίνος. Στο μεταξύ πέθανε ο άνδρας της και έμεινε χήρα. Αυτή λοιπόν, χριστιανή από τους προγόνους της ακόμα, βλέποντας τον Άγιο Βίκτωρα ότι βασανιζόταν υπερβολικά, τον μακάρισε για την ανδρεία του. Ή εκδήλωση της αυτή όμως, προκάλεσε τους ειδωλολάτρες και την οδήγησαν στον ηγεμόνα. Επειδή και εκεί ομολόγησε με θάρρος τον Χριστό, έδεσαν τα χέρια της στις κορυφές δύο δένδρων (φοινίκων), πού με τη βία λύγισαν, κατόπιν τα άφησαν ελεύθερα και όπως με ορμή επανήλθαν στην αρχική τους θέση, έσχισαν την 'Αγία στα δύο, και έτσι παρέδωσε την μακαριά ψυχή της στα χέρια του Θεού.

Απολυτίκιο. Ήχος δ’ (Ταχύ προκατάλαβε)

Τρισάριθμον σύνταγμα, των Αθλητών του Χριστού, συμφώνως
τιμήσωμεν, ως καθαιρέτας εχθρού, Μηνάν τον αοίδιμον, Βίκτωρα
τον γενναίον, και Βικέντιον άμα, τούτοις συνευφημούντες,

Στεφανίδα την θείαν. Αυτών Χριστέ Ικεσίαις, πάντας ελέησον.

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΕΟΡΤΑΣΜΟΥ 11ΗΣ ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΚΑΛΛΙΜΑΣΙΑ


Στον Ιερό Ενοριακό Ναό Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλλιμασιάς
07:00 Πανηγυρικός Όρθρος
08:30 Θεία Λειτουργία
10:15 Δοξολογία
10:30 Πανηγυρικός της ημέρας από τη Διευθύντρια του Δημοτικού Σχολείου Καλλιμασιάς κ. Μαρία Σανδαλάρη.

10:45 Τρισάγιο στο Ηρώο - Κατάθεση στεφάνων.
Ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των νεκρών ηρώων.
Εθνικός Ύμνος από τους μαθητές του Σχολείου.
Αποχώρηση τμημάτων για την παρέλαση.
11:15 Παρέλαση
Χοροί από τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου και Γυμνασίου Καλλιμασιάς.
Τελετάρχης θα είναι η γυμνάστρια του Γυμνασίου κ. Μήνα Κρανάκη.

Η Πανήγυρις του Ταξιάρχη στην Καλλιμασιά



Στο κτητορικό παρεκκλήσιο του Ταξιάρχη εορτάστηκε και φέτος η Σύναξις των Αρχαγγέλων Μιχαήλ και Γαβριήλ και των λοιπών Ασωμάτων και Ουράνιων Αγγελικών Ταγμάτων.


Το απόγευμα του Σαββάτου 7 Νοεμβρίου και ώρα 5μ.μ. τελέστηκε ο Πανηγυρικός Εσπερινός της εορτής από τον εφημέριο πατέρα Γεώργιο ενώ στο ψαλτήρι του ναϋδρίου βρίσκονταν οι Ιωακείμ Ροδινός, Κωνσταντίνος Βενεκάς και Ιωάννης Μ. Κοντοποδιάς. Την εορτή κάνει μικρή αδελφότητα.
Φρεσκοβαμμένο εσωτερικά το παρεκκλήσιο και ευπρεπισμένο από την αγάπη των ευλαβών αδελφών, που το περιποιούνται, δέχτηκε τόσο την παραμονή, όσο και την ημέρα πολλούς ενορίτες - προσκυνητές.




Την Κυριακή 8 Νοεμβρίου η ιερά πανήγυρις συνεχίστηκε με την τέλεση του Πανηγυρικού Όρθρου και της Θείας Λειτουργίας. Ο εφημέριος μίλησε στο εκκλησίασμα μετά την ανάγνωση του Ιερού Ευαγγελίου επί της ευαγγελικής περικοπής (θεραπεία αιμορροούσης, ανάσταση κόρης Ιάειρου), αλλά και για την εορτή των Ταξιαρχών.
Την εορτή ανήμερα της εορτής κάνει η ανακαινίστρια του παρεκκλησίου κ. Λεμονιά Θεοδωράκη και η οικογένειά της.

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Η εορτή των Ταξιαρχών στην Καλλιμασιά

ΙΕΡΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΣ ΚΤΗΤΟΡΙΚΟΥ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ

ΤΑΞΙΑΡΧΗ ΚΑΛΛΙΜΑΣΙΑΣ


Την Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009 πανηγυρίζει την ετήσιά του εορτή, της Συνάξεως των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, το κτητορικό παρεκκλήσιο του Ταξιάρχη στην Καλλιμασιά κατά το ακόλουθο πρόγραμμα:

ΣΑΒΒΑΤΟ 7 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

17:00 Πανηγυρικός Εσπερινός μετά αρτοκλασίας

ΚΥΡΙΑΚΗ 8 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ

07:00 Πανηγυρικός Όρθρος μετά αρτοκλασίας και Θεία Λειτουργία

Τετάρτη 4 Νοεμβρίου 2009

28η Οκτωβρίου 2009 στην Καλλιμασιά

Με λαμπρότητα γιορτάστηκε και φέτος η εθνική εορτή της 28ης Οκτωβρίου 1940 και στην Καλλιμασιά, έδρα του Δήμου Ιωνίας.
Ο εορτασμός, όπως πάντα, ξεκίνησε από τον Ιερό Ενοριακό μας Ναό. 7 το πρωί οι καμπάνες του Ναού της Παναγίας μας ανάγγειλαν την έναρξη του εορτασμού με την έναρξη του Πανηγυρικού Όρθρου της εορτής της Αγίας Σκέπης της Υπεραγίας Θεοτόκου.
Ακολούθησε η Θεία Λειτουργία του ιερού Χρυσοστόμου. Ο εφημέριος στο κήρυγμά του αναφέρθηκε στη διπλή εορτή, τη θεομητορική εορτή της Αγίας Σκέπης και την εθνική εορτή των νικητηρίων του 1940.


Στις 10:15 και αφού προσήλθαν οι Αρχές και τα Σχολεία τελέστηκε η Δοξολογία για την εθνική επέτειο από τον εφημέριο π. Γεώργιο και τον π. Βίκτωρα (εφημέριο Έξω Διδύμας και Παγίδας).




Τον πανηγυρικό της ημέρας εκφώνησε ο θεολόγος καθηγητής του Γυμνασίου Καλλιμασιάς κ. Νικόλαος Μηλιανός.



Στη συνέχεια εν πομπή το εκκλησίασμα κατευθύνθηκε στο Ηρώο, στην κεντρική οδό, μπροστά από τα Σχολεία.


Τελέστηκε Τρισάγιο και έγινε κατάθεση στεφάνων. Τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη των νεκρών ηρώων και αναπέμφθηκε ο Εθνικός Ύμνος από τους μαθητές και μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου.
Ακολούθησε η μαθητική παρέλαση.


 
Παρήλασαν οι μαθητές και οι μαθήτριες του Δημοτικού Σχολείου, του Γυμνασίου και του Λυκείου της Καλλιμασιάς.


 
Μετά το τέλος της παρέλασης έγινε προβολή επίκαιρου υλικού στην αίθουσα εκδηλώσεων του Γυμνασίου.



Τέλος ο Δήμος παρέθεσε κέρασμα για τους φορείς σε καφετέρια της Καλλιμασιάς.


Το φωτογραφικό υλικό είναι του θεολόγου - ιεροψάλτου και φωτογράφου Κωνσταντίνου Βενεκά.