7 Δεκεμβρίου 2014 - Κυριακὴ Ι΄ Λουκᾶ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 49

Κυ­ρια­κὴ Ι΄ Λου­κᾶ

7 Δε­κεμ­βρί­ου 2014

Λου­κᾶ ιγ΄ 10 – 17

Ἰ­σχυ­ρὴ πρό­κλη­ση γιὰ μί­α σω­τή­ρια ὑ­πέρ­βα­ση προ­βάλ­λει ἡ ση­με­ρι­νὴ εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πή ποὺ ἀ­κού­σα­με, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, ἡ ὁ­ποί­α ξε­δι­πλώ­νει ἐ­νώ­πιόν μας μη­νύ­μα­τα οὐ­ρά­νιας ἀν­το­χῆς.

Ἡ συγ­κύ­πτου­σα γυ­ναῖ­κα βί­ω­νε τὸ δι­κό της μαρ­τύ­ριο πρὶν νὰ γνω­ρί­σει τὴ λύ­τρω­ση ποὺ προ­σφέ­ρει ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ στὶς προ­ο­πτι­κές της θαυ­μα­τουρ­γί­ας Του. Πρὶν νὰ λυ­τρω­θεῖ ὅ­μως ἡ τα­λαί­πω­ρη ἐ­κεί­νη γυ­ναῖ­κα ἔ­κα­νε τὸ ἀ­πο­φα­σι­στι­κὸ βῆ­μα, τὸ ὁ­ποῖ­ο ζη­τεῖ πάν­το­τε ἀ­πὸ ἐ­μᾶς ὁ Χρι­στός. Ἡ κα­τά­στα­σή της ἦ­ταν ὄν­τως τρα­γι­κή. Τὴν εἶ­χε κυ­ρι­εύ­σει πο­νη­ρὸ πνεῦ­μα, σύμ­φω­να μὲ τὴν πε­ρι­γρα­φὴ τοῦ εὐ­αγ­γε­λι­στῆ Λου­κᾶ. Τὴν κρα­τοῦ­σε κα­θη­λω­μέ­νη γιὰ δε­κα­ο­κτὼ ὁ­λό­κλη­ρα χρό­νια χω­ρὶς νὰ μπο­ρεῖ νὰ ὀρ­θώ­σει τὸ κορ­μί της καὶ ἦ­ταν κα­τα­δι­κα­σμέ­νη νὰ βλέ­πει μό­νο πρὸς τὸ ἔ­δα­φος, ἀ­φοῦ ἦ­ταν συγ­κύ­πτου­σα.

Ἀ­λή­θεια, τὶ με­γα­λεῖ­ο ψυ­χῆς καὶ πό­ση πνευ­μα­τι­κὴ δύ­να­μη χρει­ά­ζε­ται κά­ποι­ος κά­τω ἀ­πὸ τέ­τοι­ες συν­θῆ­κες νὰ σέρ­νει τὸ κορ­μί του, φο­βε­ρὰ τα­λαι­πω­ρη­μέ­νο ὅ­πως ἦ­ταν καὶ νὰ πα­ρευ­ρί­σκε­ται κά­θε Σάβ­βα­το στὴ Συ­να­γω­γή; Νὰ συμ­με­τέ­χει στὴ λα­τρεί­α καὶ κυ­ρί­ως νὰ δι­α­τη­ρεῖ τὴν ἐλ­πί­δα της;

Πο­λὺ πε­ρισ­σό­τε­ρο ὅ­μως, προ­κα­λεῖ σί­γου­ρα θαυ­μα­σμὸ τὸ γε­γο­νὸς ὅ­τι σὲ κα­μιὰ πε­ρί­πτω­ση ἡ γυ­ναῖ­κα ἐ­κεί­νη δὲν δι­α­μαρ­τυ­ρό­ταν γιὰ τὴν κα­τά­στα­ση στὴν ὁ­ποί­α εἶ­χε πε­ρι­έλ­θει. Ἀν­τί­θε­τα, ἐ­κεῖ­νο στὸ ὁ­ποῖ­ο πε­ρι­ο­ρι­ζό­ταν ἦ­ταν νὰ ἐ­πι­κα­λεῖ­ται τὴ βο­ή­θεια τοῦ Θε­οῦ καὶ νὰ ἐ­πι­ζη­τεῖ τὴ Χά­ρη του. Ἄλ­λω­στε καὶ ὁ ἴ­διος ὁ Χρι­στὸς μπρο­στὰ σ’ αὐ­τὸ τὸ με­γα­λεῖ­ο τῆς ψυ­χῆς, ὀ­νο­μά­ζει τὴ γυ­ναῖ­κα «θυ­γα­τέ­ρα τοῦ Ἀ­βρα­άμ», δη­λα­δὴ παι­δὶ τοῦ Θε­οῦ.

Πραγ­μα­τι­κὰ, πολ­λὰ θὰ μπο­ροῦ­σε νὰ μᾶς δι­δά­ξει ἡ στά­ση τῆς συγ­κύ­πτου­σα­ς γυ­ναί­κας, ἡ πί­στη τῆς ὁ­ποί­ας μπρο­στὰ στὶς φο­βε­ρὲς δο­κι­μα­σί­ες τῆς ζω­ῆς τὴν ἀ­να­δει­κνύ­ει πρό­τυ­πο πρὸς μί­μη­ση. Ὁ πό­νος, οἱ θλί­ψεις, οἱ ἀ­σθέ­νει­ες καὶ οἱ ὅ­ποι­ες δο­κι­μα­σί­ες μέ­σα στὶς ἀγ­κά­λες τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Θε­οῦ με­τα­βάλ­λον­ται σὲ εὐ­λο­γη­μέ­νες γέ­φυ­ρες σω­τη­ρί­ας. Αὐ­τὸ μᾶς δι­δά­σκει καὶ ἡ σο­φί­α τῶν πα­τέ­ρων τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, οἱ ὁ­ποῖ­οι πο­λὺ εὔ­στο­χα ση­μει­ώ­νουν ὅ­τι ὁ ἄν­θρω­πος μὲ τὶς δο­κι­μα­σί­ες καὶ τὶς θλί­ψεις φω­τί­ζε­ται, για­τί ὁ πό­νος τὸν ὁ­δη­γεῖ στὴν τα­πεί­νω­ση, ἡ ὁ­ποί­α μὲ τὴ σει­ρὰ της μᾶς ἐ­πα­να­φέ­ρει στὴ φυ­σι­κὴ ψυ­χι­κή μας κα­τά­στα­ση. Ὁ Ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης τῆς Κλί­μα­κας ἀ­να­φέ­ρει χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά: «Οἱ πνευ­μα­τι­κὰ ἀ­δύ­να­τοι ἂς γνω­ρί­ζουν ὅ­τι ὁ Θε­ὸς τοὺς ἐ­πι­σκέ­πτε­ται, ὅ­ταν πα­ρου­σι­ά­ζον­ται σω­μα­τι­κὲς τα­λαι­πω­ρί­ες καὶ κίν­δυ­νοι καὶ ἐ­ξω­τε­ρι­κοὶ πει­ρα­σμοί. Ἐ­νῶ οἱ τέ­λει­οι ἂς Τὸν γνω­ρί­ζουν ἀ­πὸ τὴν πα­ρου­σί­α τοῦ Ἁ­γί­ου Πνεύ­μα­τος καὶ ἀ­πὸ τὴν προ­σθή­κη τῶν χα­ρι­σμά­των».

Ἡ συγ­κύ­πτου­σα πα­ρ’ ὅ,τι ἦ­ταν ἀ­σθε­νὴς καὶ ἡ σω­μα­τι­κή της κα­τά­στα­ση δὲν τῆς ἐ­πέ­τρε­πε νὰ με­τα­κι­νεῖ­ται δὲν ἔ­λει­ψε κα­νέ­να Σάβ­βα­το ἀ­πό τὴ συ­να­γω­γή. Ἀ­πο­τε­λεῖ λοι­πόν πα­ρά­δειγ­μα γιὰ κά­θε ἕ­ναν ἀ­πὸ ἐ­μᾶς αὐ­τὴ ἡ γυ­ναῖ­κα, γιὰ τὴν πί­στη της καὶ τὸν πό­θο της νὰ ἀ­κού­σει τὸν λό­γο τοῦ Θε­οῦ. Ἄ­ρα­γε ἔ­χου­με τὸν ἴ­διο πό­θο καὶ μεῖς; Ἐρ­χό­μα­στε πρό­θυ­μα στὸν Ἱ­ε­ρό Να­ό γιὰ ἐκ­κλη­σια­σμό; Αὐ­τὲς οἱ ἀ­πο­ρί­ες γεν­νι­οῦν­ται σή­με­ρα, σὲ μί­α ἐ­πο­χὴ ὅ­που κά­ποι­οι προ­σπα­θοῦν νὰ μᾶς ἀ­πο­χρι­στι­α­νο­ποι­ή­σουν. Σή­με­ρα, ποὺ κά­ποι­οι δη­μο­σί­ως χω­ρὶς ντρο­πὴ ζη­τᾶ­νε τὴν κα­τάρ­γη­ση τῆς ἀρ­γί­ας τῆς Κυ­ρια­κῆς. Τῆς ἡ­μέ­ρας αὐ­τῆς ποὺ εἶ­ναι ἐξ ὁ­λο­κλή­ρου ἀ­φι­ε­ρω­μέ­νη στὸ Θε­ὸ καὶ εἶ­ναι γιὰ ἐκ­κλη­σια­σμὸ καὶ εὐ­και­ρί­α ψυ­χι­κῆς ἀ­να­τά­σε­ως. Ὁ ἐκ­κλη­σια­σμὸς εἶ­ναι βα­σι­κὸ κα­θῆ­κον μας. Μέ­σα στὸν οἶ­κο τοῦ Θε­οῦ θὰ βροῦ­με τὴ βο­ή­θεια, τὴν προ­στα­σί­α, τὴν λύ­ση τῶν προ­βλη­μά­των μας, ἀλ­λὰ καὶ τὴν γα­λή­νη μέ­σα στὴν ψυ­χή μας. Ὅ­πως βλέ­που­με ἡ συγ­κύ­πτου­σα μέ­σα στὸ να­ὸ βρῆ­κε τὴ θε­ρα­πεί­α της.

Ἂς μι­μη­θοῦ­με λοι­πὸν, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, καὶ μεῖς μὲ τὴν σει­ρὰ μας αὐ­τὴ τὴ γυ­ναῖ­κα. Ἂς μι­μη­θοῦ­με τὴν εὐ­γνω­μο­σύ­νη της πρὸς τὸν Θε­ὸ καὶ ἄς εὐ­χα­ρι­στοῦ­με ἀ­δι­α­λεί­πτως τὸν Πα­νά­γα­θο γιὰ ὅ­λα ὅ­σα μᾶς προ­σφέ­ρει σ’ αὐ­τὴ τὴ ζω­ή. Βλέ­πε­τε ἡ ἔκ­φρα­ση εὐ­γνω­μο­σύ­νης συ­σφίγ­γει τὶς σχέ­σεις τοῦ εὐ­ερ­γέ­τη καὶ εὐ­ερ­γε­του­μέ­νου καὶ ἀ­πο­τε­λεῖ ἄ­ρι­στο κί­νη­τρο γιὰ πρά­ξεις εὐ­ερ­γε­σί­ας. Καὶ ὁ με­γα­λύ­τε­ρος τρό­πος εὐ­χα­ρι­στί­ας εἶ­ναι ἡ προ­σέ­λευ­σή μας του­λά­χι­στον κά­θε Κυ­ρια­κὴ μέ­σα στὸν Ἱ­ε­ρὸ Να­ὸ τοῦ Θε­οῦ καὶ κυ­ρί­ως ἡ με­το­χή μας στὰ Ἄ­χραν­τα Μυ­στή­ρια τοῦ Κυ­ρί­ου. Ἀ­μήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου