15 Νο­εμ­βρί­ου 2015 - Κυ­ρια­κή κδ΄ Ἐ­πι­στο­λῶν

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ

Ἀ­ριθ­μὸς 46

Κυ­ρια­κή κδ΄ Ἐ­πι­στο­λῶν

15 Νο­εμ­βρί­ου 2015

(Ἑ­φεσ. β΄ 14-22)

«ἄ­ρα οὖν οὐ­κέ­τι ἐ­στὲ ξέ­νοι καὶ πά­ροι­κοι,ἀλ­λὰ συμ­πο­λῖ­ται τῶν ἁ­γί­ων καὶ οἰ­κεῖ­οι τοῦ Θε­οῦ»

Ἄ­ρα δέν εἶ­στε πλέ­ον ξέ­νοι, ὅ­πως προ­η­γου­μέ­νως, καί προ­σω­ρι­νοί πο­λί­τες τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ, ἀλ­λά εἶ­στε συμ­πο­λί­τες ὅ­λων τῶν ἁ­γί­ων καί οἰ­κια­κοί τοῦ Θε­οῦ. Ὅ­λες οἱ χι­λιά­δες τῶν με­τα­να­στῶν πού ἔρ­χον­ται στήν πα­τρί­δα μας, μέ σκο­πό τήν ἐγ­κα­τα­βί­ω­σή τους στίς χῶ­ρες τῆς Εὐ­ρώ­πης, φέρ­νουν στό νοῦ μας ὅ­λους τοὺς προ­γό­νους μας, πού ἀ­ναγ­κά­στη­καν νά ζή­σουν μα­κριά ἀ­πό τόν τό­πο πού γεν­νή­θη­καν. Ἡ πλού­σια ἱ­στο­ρί­α τοῦ ἔ­θνους μας εἶ­ναι γε­μά­τη ἀ­πό πε­ρι­πτώ­σεις προ­σφυ­γιᾶς ἤ με­τα­νά­στευ­σης γιά δι­ά­φο­ρους λό­γους.

Αὐ­τός πού ξε­νι­τεύ­ε­ται, ἀ­δελ­φοί μου, ἀ­πο­χαι­ρε­τᾶ μέ θλί­ψη τούς συγ­γε­νεῖς καί τούς φί­λους γιά τό τα­ξί­δι, πού σέ πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις δέν ἔ­χει γυ­ρι­σμό. Ἐ­κεῖ πού φτά­νει μοιά­ζει μέ τό που­λί πού στε­ρή­θη­κε τή φω­λιά του. Ξέ­νος μέ­σα στούς ξέ­νους, μό­νος μέ­σα σ’ ἕ­να πλῆ­θος ἀν­θρώ­πων, πού ἐ­πει­δή δέν μι­λά­ει τή γλώσ­σα τους, δέν τόν κα­τα­λα­βαί­νουν. Μέ δι­α­φο­ρε­τι­κό τρό­πο ζω­ῆς, ἄλ­λη νο­ο­τρο­πί­α, ἄλ­λες συ­νή­θει­ες. Ὁ με­τα­νά­στης ἀ­γω­νί­ζε­ται μέ κό­πο καί κιν­δύ­νους, μέ ἱ­δρώ­τα καί ἀ­γω­νί­α νά βγά­λει τό ψω­μί του. Γιά ξε­νι­τε­μέ­νους μι­λά­ει καί ὁ Ἀ­πό­στο­λος σή­με­ρα.

Με­τά τήν πα­ρα­κο­ή τῶν Πρω­το­πλά­στων καί τήν ἐκ­δί­ω­ξή τους ἀ­πό τόν Πα­ρά­δει­σο, ὁ Ἀ­δάμ καί ἡ Εὔ­α καί ἐν συ­νέ­χειᾳ ὅ­λο τό ἀν­θρώ­πι­νο γέ­νος, ὅ­λοι ἐ­μεῖς οἱ ἄν­θρω­ποι, βρε­θή­κα­με μα­κριά ἀ­πό τήν πα­τρί­δα μας. Ἔρ­χον­ται στιγ­μές πού θε­ω­ροῦ­με αὐ­τή τή γῆ ὡ­ραί­α καί τή ζω­ή μας εὐ­τυ­χι­σμέ­νη. Τίς πε­ρισ­σό­τε­ρες ὅ­μως φο­ρές νο­σταλ­γοῦ­με τήν οὐ­ρά­νια πα­τρί­δα καί νι­ώ­θου­με τή γῆ σάν ξε­νι­τειά. Νι­ώ­θου­με ὅ­πως οἱ Ἑ­βραῖ­οι ὅ­ταν βρέ­θη­καν αἰχ­μά­λω­τοι στή Βα­βυ­λώ­να. Ἦ­ταν ἀ­πα­ρη­γό­ρη­τοι, κρέ­μα­σαν στίς ἰ­τι­ές, πλά­ϊ στό πο­τά­μι τά μου­σι­κά ὄρ­γα­νά τους καί θρη­νοῦ­σαν τήν ἐ­ξο­ρί­α τους. (Ψαλμ. 136ος)

Καί δέν ἤ­μα­στε μό­νο ξε­νη­τε­μέ­νοι ἀλ­λά καί ἐ­ξο­ρι­σμέ­νοι. Για­τί ἡ ἐ­ξο­ρί­α εἶ­ναι χει­ρό­τε­ρη ἀ­πό τήν ξε­νι­τιά. Αὐ­τός πού ξε­νι­τεύ­ε­ται γιά κα­λύ­τε­ρη ζω­ή, ἄν δέν τοῦ ἀ­ρέ­σει, ἐ­λεύ­θε­ρος εἶ­ναι νά ἐ­πι­στρέ­ψει. Στήν ἐ­ξο­ρί­α ὅ­μως ὁ­δη­γοῦν­ται κά­ποι­οι διά τῆς βί­ας, ἔ­ρη­μοι, πει­να­σμέ­νοι, γυ­μνοί, τα­πει­νω­μέ­νοι, χω­ρίς νά ξέ­ρουν ἄν θά ἀ­ξι­ω­θοῦν πο­τέ νά γυ­ρί­σουν στόν τό­πο τους. Ἐ­ξό­ρι­στοι λοι­πόν ὁ Ἀ­δάμ καί ἡ Εὔ­α με­τά τό προ­πα­το­ρι­κό ἁ­μάρ­τη­μα. Ἀ­πο­ξε­νω­μέ­νοι ἀ­πό τό Θε­ό, ἀ­πο­μο­νω­μέ­νοι ἀ­πό τούς ἀγ­γέ­λους. Οἱ σχέ­σεις τους μέ τόν οὐ­ρα­νό ψυ­χρές, ἐ­χθρι­κές.

Ἀλ­λά, δό­ξα τῷ Θε­ῷ, ἡ θλι­βε­ρή αὐ­τή κα­τά­στα­ση δέν ἦ­ταν μό­νι­μη. Ὅ­πως γιά τόν ξε­νι­τε­μέ­νο καί πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο γιά τόν ἐ­ξό­ρι­στο ἡ πιό χαρ­μό­συ­νη εἴ­δη­ση εἶ­ναι ὅ­τι ἡ τα­λαι­πω­ρί­α του ἤ ἡ ποι­νή του τε­λεί­ω­σε καί μπο­ρεῖ νά ἐ­πι­στρέ­ψει στό σπί­τι του. Ὁ Πα­νά­γα­θος Θε­ός δέν ἄ­φη­σε τόν ἄν­θρω­πο αἰ­ώ­νια στήν ἐ­ξο­ρί­α καί τήν ἀ­πο­ξέ­νω­ση. Ἔ­στει­λε τό Μο­νο­γε­νῆ Υἱ­ό του, τόν Κύ­ριο ἡ­μῶν Ἰ­η­σοῦ Χρι­στό καί ἔ­φε­ρε τό μή­νυ­μα τῆς συγ­χώ­ρη­σης, τῆς συμ­φι­λί­ω­σης, τοῦ ἐ­πα­να­πα­τρι­σμοῦ. Μέ τή σταυ­ρι­κή θυ­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ μας ἄ­νοι­ξε ὁ δρό­μος γιά τόν Πα­ρά­δει­σο. Ὄ­χι μό­νο γι’ αὐ­τούς πού ἦ­ταν σέ κον­τι­νό μέ­ρος ἀλ­λά καί σέ πιό ἀ­πο­μα­κρυ­σμέ­νο. Στούς «μα­κράν καί στούς ἐγ­γύς», λέ­γει ὁ Ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος. «Μα­κράν» εἶ­ναι τά εἰ­δω­λο­λα­τρι­κά ἔ­θνη, ὅ­σοι λά­τρευ­αν τά εἴ­δω­λα. «Ἐγ­γύς» εἶ­ναι οἱ Ἰ­ου­δαῖ­οι πού γνώ­ρι­ζαν μέν τόν ἀ­λη­θι­νό Θε­ό ἀ­πό τήν Πα­λαι­ά Δι­α­θή­κη, ἀλ­λά ἁ­μάρ­τη­σαν πά­ρα πο­λύ, ἀ­φοῦ ἔ­φτα­σαν στό ση­μεῖ­ο νά σταυ­ρώ­σουν τό Χρι­στό.

Μέ τήν ἐ­ναν­θρώ­πι­ση τοῦ Χρι­στοῦ καί ὅ­λο τό ἀ­πο­λυ­τρω­τι­κό Του ἔρ­γο δό­θη­καν στόν κό­σμο δύ­ο εὐ­λο­γί­ες. Πρώ­τη εἶ­ναι ὅ­τι Ἰ­ου­δαῖ­οι καί εἰ­δω­λο­λά­τρες, πού ἀρ­χι­κά εἶ­χαν μῖ­σος, τώ­ρα εἰ­ρη­νεύ­ουν. «Οὐκ ἔ­νι Ἰ­ου­δαῖ­ος οὐ­δέ Ἕλ­λην». Δεύ­τε­ρη με­γα­λύ­τε­ρη εὐ­λο­γί­α ὅ­τι συμ­φι­λί­ω­σε τούς ἀν­θρώ­πους μέ τό Θε­ό. Μέ τό βά­πτι­σμά μας στό ὄ­νο­μα τῆς Ἁ­γί­ας Τριά­δας ἐ­μεῖς οἱ ξέ­νοι καί ἐ­ξό­ρι­στοι γί­να­με οἰ­κεῖ­οι τοῦ Θε­οῦ. Οἱ ἄν­θρω­ποι θε­ω­ροῦν με­γά­λο πράγ­μα τή φι­λί­α καί τίς στε­νές σχέ­σεις μέ κά­ποι­ον ἀ­πό τούς ἰ­σχυ­ρούς τῆς γῆς. Ἡ φι­λί­α ὅ­μως καί ἡ οἰ­κει­ό­τη­τα μέ τό Θε­ό εἶ­ναι ἡ μό­νη πού ἀ­ξί­ζει. Πρέ­πει ὅ­μως νά το­νί­σου­με πώς ἡ οἰ­κει­ό­τη­τα χα­ρί­ζε­ται μό­νο σέ ὅ­σους ἔ­δει­ξαν προ­η­γου­μέ­νως φό­βο Θε­οῦ καί τή­ρη­σαν τίς ἐν­το­λές Του.

Ὡς ὑ­πά­κου­α παι­διά, ἀ­δελ­φοί μου, ἄς προ­σευ­χό­μα­στε μέ πί­στη στόν Κύ­ριο καί Θε­ό μας. Μέ ἐμ­πι­στο­σύ­νη ἄς τοῦ ἀ­να­θέ­του­με ὅ­λες τίς ἐλ­πί­δες μας. Γιά νά φτά­σου­με κι ἐ­μεῖς μα­ζί μέ τούς ἁ­γί­ους νά ἑ­νω­θοῦ­με αἰ­ώ­νια μέ τό Θε­ό στόν Πα­ρά­δει­σο. Ἀ­μήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου