ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
Ἀριθμὸς 43
Κυριακή ΚΑ΄ Ἐπιστολῶν
25 Ὀκτωβρίου 2015
(Γάλ. β΄ 16-20)
Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ἀδελφοί μου, μιλάει γιὰ κάποια ἀγάπη ποὺ ἂν δὲν τὴν αἰσθανθεῖ ὁ ἄνθρωπος σ’ αὐτὸν τὸν κόσμο, δὲν ἀξίζει νὰ ζεῖ. Πρὶν δοῦμε αὐτὴ τὴν ἀγάπη ἂς ποῦμε γιὰ ἄλλα εἴδη ἀγάπης ποὺ ὑπάρχουν στὸν κόσμο.
Ἡ ἀγάπη εἶναι ἕνα συναίσθημα ποὺ ὑπάρχει στὴν καρδιά κάθε ἀνθρώπου. Κι αὐτὸς ποὺ φαίνεται κακὸς καὶ διεστραμμένος ἔχει μέσα του ἀγάπη, κάτι ἀγαπάει, εἴτε πρόσωπο εἴτε πράγμα. Χωρὶς ἀγάπη δὲν ζεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἀπελπίζεται. Ἡ ἀγάπη κρατάει τὸν κόσμο. Εἶναι ἡ πιὸ μεγάλη δύναμη στὸν κόσμο κι ἂς μὴ φαίνεται. Μὲ τί νὰ τὴν παρομοιάσουμε; Βγεῖτε μία νύχτα ἔξω ἀπὸ τὸ σπίτι σας καὶ κοιτάξετε τὸν οὐρανό. Ἀναρίθμητα εἶναι τὰ ἀστέρια. Οἱ ἐπιστήμονες μὲ τὰ μέσα ποὺ διαθέτουν σήμερα ἀνακαλύπτουν συνεχῶς καὶ νέα ἀστέρια. Πολλὰ ἀπ’ αὐτὰ εἶναι ἑκατοντάδες φορὲς μεγαλύτερα ἀπὸ τὴ γῆ ποὺ κατοικοῦμε κι ἄλλα πιό λαμπρὰ ἀπὸ τὸν ἥλιο τοῦ ἡλιακοῦ μας συστήματος. Ὅλες αὐτὲς οἱ σφαῖρες δὲν πέφτουν ἀπὸ κεῖ ποὺ τὶς ἔβαλε ὁ Θεὸς καὶ τρέχουν μέσα στὸ διάστημα μὲ ταχύτητες ἀφάνταστες στὶς τροχιές τους. Εἶναι τόσο κανονικὰ τὰ δρομολόγια τῶν ἀστεριῶν ποὺ οἱ ἐπιστήμονες ξέρουν ἀκριβῶς πότε θὰ περάσει τὸ καθένα. Τί μεγαλεῖο ἔχει ὁ οὐρανός! Οἱ ἀστρονόμοι λένε ὅτι τὰ ἀστέρια τὰ συγκρατεῖ μία δύναμη ποὺ τὴν ὀνομάζουν ἕλξη.
Σ’ αὐτὴν τὴν ἕλξη τῶν οὐράνιων σωμάτων βρίσκουμε ἕνα λαμπρὸ παράδειγμα γιὰ τὴν ἀγάπη. Ὅπως δηλαδὴ ὁ Θεὸς ἔκρυψε μέσα στ’ ἀστέρια τὴν ἕλξη μὲ τὴν ὁποία κινοῦνται κανονικὰ καὶ ἁρμονικὰ ἔτσι καὶ μέσα στὶς καρδιές τῶν ἀνθρώπων ἔκρυψε μία ἄλλη ἕλξη, τὴν ἀγάπη, γιὰ νὰ συγκρατεῖ τοὺς ἀνθρώπους καὶ νὰ δημιουργεῖ μία ἁρμονικὴ κι εὐτυχισμένη κοινωνία. Ἀλλὰ ἐνῶ τὰ ἀστέρια ὑπακούουν στὸ Δημιουργό τους, οἱ ἄνθρωποι δὲν ὑπακούουν καὶ γι’ αὐτὸ ὑπάρχει ἀταξία, συγκρούσεις, πόλεμοι καὶ δυστυχία στὸν κόσμο.
Ἡ ἀγάπη εἶναι νόμος ἄγραφος, βαλμένος στὶς καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Γι’ αὐτὸ παρ’ ὅλη τὴν κακία καὶ τὴν ἀνομία, ὑπάρχει ἀκόμη ἀγάπη στὴν ἀνθρωπότητα. Καὶ μέσα ἔστω στὴ λιγοστὴ ἀγάπη ποὺ ὑπάρχει ἀκόμη, βρίσκει ἀνακούφιση ὁ κουρασμένος ὁδοιπόρος τῆς ἐποχῆς μας, ὁ κάθε ἄνθρωπος.
Ἡ νοσοκόμα, γιὰ παράδειγμα, ποὺ ὅλη τὴ νύχτα δὲν κοιμᾶται, ἀλλὰ κάθεται στὸ προσκεφάλι τοῦ ἀρρώστου καὶ τὸν παρηγορεῖ, ἔχει μέσα της ἀγάπη.
Ἡ μάνα ποὺ ἔχει μέρες νὰ κοιμηθεῖ, γιατί τὸ παιδὶ τῆς εἶναι ἄρρωστο καὶ κινδυνεύει κι αὐτὴ δὲ φεύγει στιγμὴ ἀπὸ κοντά του ἀλλὰ γονατίζει καὶ μὲ δάκρυα παρακαλεῖ τὸ Θεὸ νὰ τὸ κάνει καλά, ἔχει ἀγάπη στὴν καρδιά της.
Ὁ πατέρας ἐκεῖνος ποὺ δέχεται εὐχαρίστως νὰ τοῦ ἀφαιρέσουν τὸ νεφρὸ γιὰ νὰ τὸ βάλουν στὸ παιδί του ποὺ κινδυνεύει, ἔχει ἀγάπη.
Ὁ καπετάνιος ποὺ τὸ καράβι του βουλιάζει, ἀλλ’ αὐτὸς δὲ φεύγει καὶ φροντίζει νὰ σωθοῦν οἱ ἐπιβάτες καὶ οἱ ναῦτες μὰ ὁ ἴδιος δὲν προλαβαίνει νὰ σωθεῖ καὶ βυθίζεται μὲ τὸ καράβι του, ἔχει ἀγάπη.
Καὶ γιὰ ν’ ἀναφέρουμε ἕνα τελευταῖο παράδειγμα ἀγάπης, ἂς γυρίσουμε πίσω 93 χρόνια, τότε ποὺ συνέβη ἡ μεγάλη συμφορά, ἡ Μικρασιατικὴ καταστροφή. Οἱ Τοῦρκοι εἶχαν φτάσει ἔξω ἀπὸ τὴ Σμύρνη. Διψοῦσαν γιὰ ἑλληνικὸ αἷμα, χριστιανικό. Οἱ ἑλληνικὲς ἀρχὲς καὶ ἐξουσίες εἶχαν φύγει. Ἡ ἑλληνικὴ σημαία εἶχε σταματήσει νὰ κυματίζει. Ἕνας μόνο ποὺ μὲ τὰ φλογερὰ πατριωτικά του κηρύγματα εἶχε γίνει τὸ κόκκινο πανὶ γιὰ τὸ μῖσος τῶν Τούρκων δὲν ἔφυγε νὰ σωθεῖ. Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος, Ἐπίσκοπος Σμύρνης. Ἔμεινε κοντὰ στὸ ποίμνιό του καὶ μαρτύρησε, εἶχε ἀγάπη.
Ἀλλὰ ὅλες οἱ ἀγάπες, ὅλων τῶν ἀνθρώπων ποὺ πέρασαν, ποὺ εἶναι καὶ θὰ περάσουν εἶναι ἕνα ψίχουλο μπροστὰ σὲ μία ἄλλη ἀγάπη, ποὺ κανένας ἀπὸ μᾶς δὲν τὴν αἰσθάνθηκε ὅσο πρέπει. Τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Τὴν ἀγάπη μὲ τὴν ὁποία μᾶς ἀγαπᾶ ὁ Χριστός μας. Ὁ Παῦλος αἰσθάνθηκε, ἔνοιωσε τὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔλεγε: «Ὁ Χριστὸς μὲ ἀγάπησε καὶ παρέδωσε τὸν ἑαυτό Του γιὰ μένα. Θυσιάστηκε γιὰ χάρη μου».
Ἀγαπᾶμε, ἀδελφοί μου, χίλια πρόσωπα καὶ πράγματα. Γιατί δὲν ἀγαπᾶμε τὸ Χριστό; Ὄχι μὲ τὰ λόγια, ἀλλὰ μὲ τὴ ζωή μας. Ἂς τὸν παρακαλέσουμε νὰ βάλει αὐτὴ τὴν ἀγάπη στὴν καρδιά μας. Ἀμήν.
Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου