ΠΑΣΧΑΛΙΟΣ ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ (2015)

«Ἀνέστη Χριστός, καί νεκρός οὐδείς ἐπί μνήματος». (Κατηχητικός Λόγος ἱεροῦ Χρυσοστόμου)

Ἀ­γα­πη­τοί μου,

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Πρό ὀ­λί­γων ἡ­με­ρῶν ἠ­κού­σα­μεν τήν κα­τα­δί­κην εἰς θά­να­τον, πού ἐ­πέ­βα­λεν ὁ ἄν­θρω­πος εἰς τόν Θε­όν. Σή­με­ρον ἀ­κού­ο­μεν τήν «κα­τα­δί­κην» εἰς ἀ­θα­να­σί­αν, πού ὁ Θε­ός διά τῆς ἀ­να­στά­σε­ώς Του χα­ρί­ζει εἰς τούς ἀν­θρώ­πους. Τό με­γα­λύ­τε­ρον μῖ­σος τό ἔ­δει­ξαν οἱ ἄν­θρω­ποι πρός τόν Θε­όν, ὅ­ταν Τόν ἐ­σταύ­ρω­σαν. Τήν με­γα­λυ­τέ­ραν ἀ­γά­πην δει­κνύ­ει ὁ Θε­ός πρός τούς ἀν­θρώ­πους, ὅ­ταν ἀ­να­σταί­νε­ται. Οἱ ἄν­θρω­ποι ἤ­θε­λαν νά κα­τα­στή­σουν τόν Θε­όν θνη­τόν, ἀλ­λά ὁ Θε­ός διά τῆς ἀ­να­στά­σε­ώς Του κα­τέ­στη­σε τούς ἀν­θρώ­πους ἀ­θα­νά­τους. Ὁ θά­να­τος δέν ὑ­πά­ρχει πλέ­ον. Ἡ ἀ­θα­να­σί­α κα­τέ­κλυ­σε τόν ἄν­θρω­πον καί ὅ­λους τούς κό­σμους του.

Διά τῆς ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Θε­αν­θρώ­που ἡ ἀν­θρω­πί­νη φύ­σις ὡ­δη­γή­θη τε­λε­σι­δί­κως εἰς τήν ὁ­δόν τῆς ἀ­θα­να­σί­ας καί ἔ­γι­νε φο­βε­ρά καί δι­’­αὐ­τόν τόν θά­να­τον. Πρό τῆς ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Χρι­στοῦ ὁ θά­να­τος ἦ­το φο­βε­ρός διά τόν ἄν­θρω­πον, ἀ­πό τῆς ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ Κυ­ρί­ου ὁ ἄν­θρω­πος γίνεται φοβερός διά τόν θάνατον. Ἐάν ὁ ἄνθρωπος ζῇ διά τῆς πί­στε­ως εἰς τόν Ἀ­να­στάν­τα Θε­άν­θρω­πον, ζῇ ὑ­πε­ρά­νω τοῦ θα­νά­του. Καί ὅ­ταν ἀ­πο­θνῂ­σκῃ ἀ­φή­νει ἁ­πλῶς τό ἔν­δυ­μα τοῦ σώ­μα­τός του διά νά τό ἐν­δυ­θῇ ἐκ νέ­ου κα­τά τήν ἡ­μέ­ραν τῆς Δευ­τέ­ρας Πα­ρου­σί­ας.

Διά τῆς ἁ­μαρ­τί­ας ὁ ἄν­θρω­πος κα­τέ­στη θνη­τός καί πε­πε­ρα­σμένος˙ διά τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ γίνεται ἀθάνατος καί αἰώνιος. Εἰς αὐτό ἔγκειται ἡ δύναμις καί τό κράτος καί ἡ παντοδυναμία τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως. Διά τοῦτο ἄνευ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ δέν θά ὑπῆρχε κἄν ἡ χριστιανική πίστις. Ἡ ἀνάστασις τοῦ Κυρίου εἶναι τό μεγαλύτερον θαῦμα μεταξύ τῶν θαυμάτων Του. Ὅλα τά ἄλλα θαύματα πηγάζουν ἀπό αὐτό καί συνοψίζονται εἰς αὐτό. Ἐκ τῆς ἀναστάσεως ἐκπηγάζουν ἡ πίστις, ἡ ἀγάπη, ἡ ἐλπίς, ἡ προσευχή, ἡ θεοσέβεια. Οἱ δραπέται μαθηταί, πού ἔφυγαν μακράν ἀπό τόν Ἰησοῦν ὅταν ἐσταυρώθη, ἐπιστρέφουν πρός Αὐτόν ὅταν ἀνέστη. Οἱ πρῶτοι χριστιανοί ἔγιναν χριστιανοί, διότι ἀνέστη ὁ Χριστός, διότι ἐνίκησε τόν θάνατον. Αὐτό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον οὐδεμία θρησκεία ἔχει˙ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀνυψώνει τόν Κύριον ὑπεράνω ὅλων τῶν ἀνθρώπων καί τῶν θεῶν˙ ἐκεῖνο τό ὁποῖον κατά τρόπον μοναδικόν καί ἀναμφισβήτητον δεικνύει καί ἀποδεικνύει ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός καί Κύριος εἰς ὅλους τούς ὁρατούς καί ἀοράτους κόσμους.

Ὅλη ἡ ἱστορία τοῦ χριστιανισμοῦ εἶναι ἡ ἱστορία ἑνός καί μοναδικοῦ θαύματος, τοῦ θαύματος τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀναστάσεως, τό ὁποῖον συνεχίζεται διαρκῶς εἰς ὅλας τάς καρδίας τῶν χριστιανῶν ἀπό ἡμέρας εἰς ἡμέραν, ἀπό ἔτους εἰς ἔτος, ἀπό αἰῶνος εἰς αἰῶνα μέχρι τῆς Δευτέρας Παρουσίας. Εἰς τέσσαρας μόνον λέξεις συγκεφαλαιοῦνται καί τά τέσσαρα Εὐαγγέλια τοῦ Χριστοῦ: Χριστός Ἀνέστη! - Ἀληθῶς ἀνέστη!... Εἰς ἑκάστην ἐξ αὐτῶν εὑρίσκεται ἀπό ἕνα Εὐαγγέλιον καί εἰς τά τέσσαρα Εὐαγγέλια εὑρίσκεται ὅλον τό νόημα ὅλων τῶν κόσμων τοῦ Θεοῦ, τῶν ὁρατῶν καί ἀοράτων. Καί ὅταν ὅλα τά αἰσθήματα τοῦ ἀνθρώπου καί ὅλαι αἱ σκέψεις του συγκεντρωθοῦν εἰς τήν βροντήν τοῦ πασχαλινοῦ αὐτοῦ χαιρετισμοῦ: «Χριστός Ἀνέστη!»,τότε ἡ χαρά τῆς ἀθανασίας σείει ὅλα τά ὄντα, καί αὐτά ἐν ἀγαλλιάσει ἀπαντοῦν καί ἐπιβεβαιοῦν τό πασχάλιον θαῦμα:«Ἀληθῶς ἀνέστη!».

Ἀγαπητοί μου,

Μέχρι τῆς ἀναστάσεώς Του ὁ Κύριος ἐδίδασκε περί τῆς αἰωνίου ζωῆς, ἀλλά μέ τήν ἀνάστασίν Του ἔδειξεν ὅτι ὁ Ἴδιος ὄντως εἶναι ἡ αἰώνιος ζωή. Μέχρι τῆς ἀναστάσεώς Του ἐδίδασκε περί τῆς ἀναστάσεως τῶν νεκρῶν, ἀλλά μέ τήν ἀνάστασίν Του ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι πράγματι ἡ ἀνάστασις τῶν νεκρῶν. Μέχρι τῆς ἀναστάσεώς Του ἐδίδασκεν ὅτι ἡ πίστις εἰς Αὐτόν μεταφέρει ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ζωήν, ἀλλά μέ τήν ἀνάστασίν Του ἐδειξεν ὅτι ὁ Ἴδιος ἐνίκησε τόν θάνατον καί ἐξησφάλισε τοιουτοτρόπως εἰς τούς τεθανατωμένους ἀνθρώπους τήν μετάβασιν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τήν ἀνάστασιν.

Καί ἀκόμη ἄνευ τῆς ἀναστάσεως τοῦ Θεανθρώπου δέν δύναται νά ἐξηγηθῇ οὔτε ἡ ἀποστολικότης τῶν Ἀποστόλων, οὔτε τό μαρτύριον τῶν Μαρτύρων, οὔτε ἡ ὁμολογία τῶν Ὁμολογητῶν, οὔτε ἡ ἁγιότης τῶν Ἁγίων, οὔτε ἡ ἀσκητικότης τῶν Ἀσκητῶν, οὔτε ἡ θαυματουργικότης τῶν θαυματουργῶν, οὔτε ἡ πίστις τῶν πιστευόντων, οὔτε ἡ ἀγάπη τῶν ἀγαπώντων, οὔτε ἡ ἐλπίς τῶν ἐλπιζόντων, οὔτε ἡ νηστεία τῶν νηστευόντων, οὔτε ἡ προσευχή τῶν προσευχομένων, οὔτε ἡ πραότης τῶν πράων, οὔτε ἡ μετάνοια τῶν μετανοούντων, οὔτε ἡ εὐσπλαχνία τῶν εὐσπλάχνων, οὔτε οἱαδήποτε χριστιανική ἀρετή ἤ ἄσκησις. Ἐάν ὁ Κύριος δέν εἶχεν ἀναστῆ καί ὡς Ἀναστάς δέν εἶχε γεμίσει τούς μαθητάς Του μέ τήν ζωοποιόν δύναμιν καί τήν θαυματουργικήν σοφίαν, ποῖος θά ἠδύνατο αὐτούς τούς φοβισμένους καί δραπέτας νά τούς συγκεντρώσῃ καί νά τούς δώσῃ τό θάρρος καί τήν δύναμιν καί τήν σοφίαν διά νά ἠδύναντο τόσον ἄφοβα καί μέ τόσην δύναμιν καί σοφίαν νά κηρύττουν καί νά ὁμολογοῦν τόν Ἀναστάντα Κύριον καί νά πηγαίνουν μέ τόσην χαράν εἰς τόν θάνατον δι’ Αὐτόν; Καί ἄν ὁ Ἀναστάς Σωτήρ δέν τούς εἶχε γεμίσει μέ τήν θείαν δύναμίν Του καί σοφίαν, πῶς θά ἠδύναντο νά ἀνάψουν μέσα εἰς τόν κόσμον τήν ἄσβεστον πυρκαϊάν τῆς καινοδιαθηκικῆς πίστεως αὐτοί οἱ ἁπλοϊκοί, ἀγράμματοι, ἀμαθεῖς καί πτωχοί ἄνθρωποι; Ἐάν ἡ χριστιανική πίστις δέν ἦτο ἡ πίστις τοῦ Ἀναστάντος καί κατά συνέπειαν τοῦ αἰωνίως ζῶντος καί ζωοποιοῦντος Κυρίου, ποῖος θά ἠδύνατο νά ἐμπνεύσῃ τούς Μάρτυρας εἰς τόν ἆθλον τοῦ μαρτυρίου, καί τούς Ὁμολογητάς εἰς τόν ἆθλον τῆς ὁμολογίας, καί τούς Ἀσκητάς εἰς τόν ἆθλον τῆς ἀθλήσεως, καί τούς Ἀναργύρους εἰς τόν ἆθλον τῆς ἀναργυρίας, καί τούς Νηστευτάς εἰς τόν ἆθλον τῆς νηστείας καί τῆς ἐγκρατείας, καί ὁποιονδήποτε χριστιανόν εἰς ὁποιονδήποτε εὐαγγελικόν ἆθλον;

Ὅλα αὐτά εἶναι ἀληθινά καί πραγματικά διά κάθε ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν. Διότι ὁ θαυμαστός καί γλυκύτατος Κύριος Ἰησοῦς, ὁ Ἀναστάς Θεάνθρωπος, εἶναι ἡ μόνη Ὕπαρξις μέ τήν ὁποίαν δύναται ὁ ἄνθρωπος νά νικήσῃ καί τόν θάνατον καί τήν ἁμαρτίαν καί τόν διάβολον, καί νά καταστῇ μακάριος καί ἀθάνατος, συμμέτοχος εἰς τήν Αἰωνίαν Βασιλείαν τῆς Ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Διά τοῦτο, διά τήν ἀνθρωπίνην ὕπαρξιν ὁ Ἀναστάς Κύριος εἶναι τά πάντα ἐν πᾶσι εἰς ὅλους τούς κόσμους, ὅ,τι τό Ὡραῖον, τό Καλόν, τό Ἀληθές, τό Προσφιλές, τό Χαρμόσυνον, τό Θεῖον, τό Σοφόν, τό Αἰώνιον. Αὐτός εἶναι ὅλη ἡ Ἀγάπη μας, ὅλη ἡ Ἀλήθειά μας, ὅλη ἡ Χαρά μας, ὅλον τό Ἀγαθόν μας, ὅλη ἡ Ζωή μας, ἡ Αἰώνια Ζωή εἰς ὅλας τάς θείας αἰωνιότητας καί ἀπεραντοσύνας.

Διά τοῦτο καί πάλιν, καί πολλάκις, καί ἀναρίθμητες φορές: Χριστός Ἀνέστη!

ΑΓΙΟΝ ΠΑΣΧΑ 2015

Μέ πα­τρι­κές εὐ­χές

Ὁ Μη­τρο­πο­λί­της

+ Ὁ Χίου, Ψαρῶν καί Οἰνουσσῶν Μᾶρκος