Ἀπολυτίκιον Κοιμήσεως Θεοτόκου Ἦχος α' Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε. Μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.
ΙΕΡΟΣ ΕΝΟΡΙΑΚΟΣ ΝΑΟΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΛΛΙΜΑΣΙΑΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΧΙΟΥ, ΨΑΡΩΝ ΚΑΙ ΟΙΝΟΥΣΣΩΝ

Σάββατο 8 Νοεμβρίου 2014

9 Νοεμβρίου 2014 - Κυριακὴ Ζ΄ Λουκᾶ

ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Ἀ­ριθ­μὸς 45
Κυ­ρια­κὴ Ζ΄ Λου­κᾶ
9 Νο­εμ­βρί­ου 2014
Λου­κᾶ η΄ 41 - 56

Ἡ ση­με­ρι­νὴ εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πή, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, μᾶς δι­α­σώ­ζει δύ­ο ἀ­κό­μα θαύ­μα­τα τοῦ Κυ­ρί­ου. Πρό­κει­ται γιὰ τὴ θε­ρα­πεί­α μί­ας γυ­ναί­κας καὶ γιὰ τὴν ἀ­νά­στα­ση τῆς κό­ρης τοῦ Ἰ­α­εί­ρου.

Ἡ πί­στη τοῦ Ἰ­α­εί­ρου κα­τα­θρυ­μά­τι­ζε τὰ στε­γα­νὰ τῶν τύ­πων καὶ δι­είσ­δυ­ε στὴν πεμ­πτου­σί­α τῆς ἀ­λή­θειας. Τὸν ἔ­σπρω­χνε νὰ πα­ρα­δο­θεῖ μὲ ὁ­λο­κλη­ρω­τι­κὴ ἐμ­πι­στο­σύ­νη στὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ. Ὄ­χι μό­νο τὸν ἴ­διο ἀλ­λὰ καὶ ὁ­λό­κλη­ρη τὴν οἰ­κο­γέ­νειά του. Ἐ­πι­θυ­μοῦ­σε δι­α­κα­ῶς τὴν θε­ρα­πεί­α τῆς κό­ρης του. Ὡ­στό­σο δὲν τολ­μοῦ­σε νὰ ζη­τή­σει κά­τι τέ­τοι­ο. Ἔ­κα­νε ὅ­μως κά­τι πο­λὺ πιὸ ση­μαν­τι­κό. Ἐμ­πι­στεύ­θη­κε τὸν Κύ­ριο. Καὶ βέ­βαι­α, αὐ­τὴ ἡ πί­στη τοῦ Ἰ­α­εί­ρου δὲν δι­έ­λα­θε τῆς προ­σο­χῆς τοῦ Χρι­στοῦ. Γι’ αὐ­τὸ χω­ρὶς ἀ­να­στο­λὲς ξε­κί­νη­σε ἀ­μέ­σως γιὰ τὸ σπί­τι του, ἐ­νῶ ὁ πο­λὺς κό­σμος εἶ­χε πε­ρι­κυ­κλώ­σει τὸν Χρι­στό καὶ ὁ συ­νω­στι­σμὸς ἦ­ταν τέ­τοι­ος ποὺ ὑ­πῆρ­χε τὸ ἀ­δι­α­χώ­ρη­το.

Δείγ­μα­τα ἀ­λη­θι­νῆς πί­στης καὶ κοι­νω­νί­ας, ἀ­πορ­ρέ­ουν καὶ ἀ­πὸ τὸ πε­ρι­στα­τι­κὸ μὲ τὴν αἱ­μορ­ρο­οῦ­σα γυ­ναῖ­κα. Ὑ­πέ­φε­ρε γιὰ πε­ρισ­σό­τε­ρα ἀ­πὸ δώ­δε­κα χρό­νια ἀ­πὸ ἀ­κα­τά­σχε­τη αἱ­μορ­ρα­γί­α. Ἀ­πο­γο­η­τευ­μέ­νη ἀ­πὸ τὸν ἑ­αυ­τό της, ἡ γυ­ναῖ­κα φα­νέ­ρω­σε τὴν ἀ­γά­πη της στὸν Χρι­στὸ μὲ τὸν πιὸ ἀ­θό­ρυ­βο τρό­πο. Θε­ω­ροῦ­σε τὸν ἑ­αυ­τὸ τῆς ἀ­νά­ξιο νὰ πα­ρα­κα­λέ­σει τὸν Κύ­ριο γιὰ τὸ πρό­βλη­μά της. Ἡ καρ­δια­κὴ ὡ­στό­σο ἐ­πι­κοι­νω­νί­α ποὺ ξε­χύ­νε­ται τό­σο αὐ­θόρ­μη­τα ἔ­σπα­ζε τὰ ὁ­ποι­α­δή­πο­τε φράγ­μα­τα. Ἦ­ταν σί­γου­ρη ὅ­τι καὶ ἁ­πλῶς νὰ ἀ­κουμ­ποῦ­σε τὸ κρά­σπε­δο τοῦ ἱ­μα­τί­ου τοῦ Ἰ­η­σοῦ θὰ γι­νό­ταν κα­λά. Ἡ θε­ρα­πεί­α της πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε. Ἡ ἀ­γά­πη της ἀ­πέ­σπα­σε τὴ θε­ϊ­κὴ θαυ­μα­τουρ­γὴ δύ­να­μη τῆς ἀ­γά­πης τοῦ Κυ­ρί­ου. Μὲ τὴν ὅ­λη στά­ση καὶ συμ­πε­ρι­φο­ρά της, ἡ αἱ­μορ­ρο­οῦ­σα βλέ­που­με ὅ­τι γί­νε­ται ἰ­σχυ­ρὸ πα­ρά­δειγ­μα καὶ πρό­τυ­πο ζω­ῆς.

Ὁ Κύ­ριος πάν­το­τε ἐ­πι­βρα­βεύ­ει τὴν αὐ­θεν­τι­κὴ πί­στη ὅ­πως ἦ­ταν ἐ­κεί­νη ποὺ ἐ­πέ­δει­ξε ἡ αἱ­μορ­ρο­οῦ­σα γυ­ναῖ­κα. Ἡ ἁ­πλὴ αὐ­τὴ γυ­ναῖ­κα ἤ­θε­λε νὰ κρα­τή­σει τὴν σχέ­ση της μὲ τὸν Χρι­στὸ κρυμ­μέ­νη ἀ­πὸ τοὺς ἄλ­λους. Ἡ ἀ­ρε­τὴ τῆς τα­πεί­νω­σης βα­θειὰ ρι­ζω­μέ­νη μέ­σα της ἀ­να­δεί­κνυ­ε τὸ ἐ­σω­τε­ρι­κὸ με­γα­λεῖ­ο καὶ τὴν ἀρ­χον­τιά της. Ἀ­κρι­βῶς, ἡ ἀ­γά­πη καὶ ἡ τα­πεί­νω­ση τῆς γυ­ναί­κας ἀ­πέ­σπα­σαν τὴ θε­ϊ­κὴ δύ­να­μη τοῦ Χρι­στοῦ καὶ «ἔ­γνω τῷ σώ­μα­τι ὅ­τι ἴα­ται ἀ­πὸ τῆς μά­στι­γος». Ἐ­νῶ ἐ­κεί­νη ἔ­τρε­με καὶ ὁ­μο­λο­γοῦ­σε πὼς «ἰά­θη πα­ρα­χρῆ­μα», ὁ Χρι­στὸς τὴν ἐ­πι­βρά­βευ­σε δη­μο­σί­ως: «θάρ­σει θύ­γα­τερ, ἡ πί­στις σου σέ­σω­κέ σε, πο­ρεύ­ου εἰς εἰ­ρή­νην».

Ἡ ἀ­λη­θι­νὴ πί­στη στὸν Χρι­στὸ εἶ­ναι ἐ­κεί­νη ποὺ σώ­ζει τὸν ἄν­θρω­πο. Ἀ­πὸ τὴν ἄλ­λη ὅ­μως ὅ­ταν ἡ πί­στη στρέ­φε­ται στὸν ἑ­αυ­τὸ μα­ς καὶ μό­νο, τό­τε ἐκ­δη­λώ­νε­ται μὲ τὴ μορ­φὴ τοῦ ἐ­γω­ι­σμοῦ καὶ προ­κα­λεῖ σο­βα­ρὲς ἐμ­πλο­κές. Ἀ­φή­νει τὸν ἄν­θρω­πο ἀ­δύ­να­μο νὰ προ­σεγ­γί­σει καὶ νὰ κα­τα­νο­ή­σει τὰ γε­γο­νό­τα. Αὐ­τὸ συ­νέ­βη καὶ μὲ τοὺς ἀν­θρώ­πους ποὺ εἶ­χαν μα­ζευ­τεῖ στὸ σπί­τι τοῦ Ἰ­α­εί­ρου ὅ­ταν ἔ­μα­θαν πὼς τὸ κο­ρί­τσι πέ­θα­νε. Ὅ­ταν ὁ Κύ­ριος ἔ­φθα­σε στὸ σπί­τι καὶ εἶ­πε: «μὴ κλαί­ε­τε, οὐκ ἀ­πέ­θα­νεν, ἀλ­λὰ κα­θεύ­δει», τό­τε ὅ­λοι μα­ζὶ «κα­τε­γέ­λων αὐ­τοῦ εἰ­δό­τες ὅ­τι ἀ­πέ­θα­νεν». Δὲν μπο­ροῦ­σαν νὰ ἀν­τι­λη­φθοῦν ὅ­τι μπρο­στά τους εἶ­χαν «τὸν κυ­ρι­εύ­ον­τα ζω­ῆς καὶ θα­νά­του Κύ­ριον». Δὲν κα­τε­νό­η­σαν ὅ­τι μὲ τὴν ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ ὁ δρό­μος τοῦ θα­νά­του με­τα­βάλ­λε­ται σὲ πύ­λη τῆς αἰ­ω­νι­ό­τη­τας.

Ἀ­γα­πη­τοὶ μου ἀ­δελ­φοί, ἡ πί­στη ποὺ ἐκ­δή­λω­σαν τό­σο ἡ αἱ­μορ­ρο­οῦ­σα γυ­ναῖ­κα ὅ­σο καὶ ὁ Ἰ­ά­ει­ρος, εἶ­ναι ἐ­κεί­νη ποὺ μπο­ρεῖ νὰ κα­τα­ξι­ώ­σει τὸν ἄν­θρω­πο γιὰ νὰ ἀ­νέ­βει τὰ σκα­λο­πά­τια τῆς ἀ­λη­θι­νῆς ζω­ῆς. Αὐ­τὴ ἡ πί­στη ποὺ βλα­σταί­νει μέ­σα ἀ­πὸ τὴ μυ­στη­ρια­κὴ ζω­ὴ μᾶς κα­θι­στὰ μέ­το­χους τῶν θαυ­μα­στῶν ἐ­νερ­γει­ῶν τοῦ Κυ­ρί­ου. Μᾶς με­τα­βάλ­λει σὲ ἀ­πο­δέ­κτες τοῦ λό­γου τοῦ Κυ­ρί­ου πρὸς τὸν Ἰ­ά­ει­ρο: «μὴ φο­βοῦ, μό­νο πί­στευ­ε καὶ σω­θή­σε­ται». Ἀ­μήν.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Χίου

Δεν υπάρχουν σχόλια: